Ik ben zeer zeker geen fan van het eerste uur. Simpel omdat de muziek en ik niet voldoende aan elkaar voorgesteld waren tot 1997. En zelfs toen moest een collega me op het goede spoor brengen.

We hadden met een groepje collega's een bezoek gebracht aan een leverancier en zaten met z'n allen in een busje op de terugreis. Het gesprek kwam op muziek en daar wilde ik natuurlijk wel over meepraten. Maar de smaken bleken te ver uit elkaar te liggen om veel aanknopingspunten te vinden. Slechts de tip dat ik Radiohead waarschijnlijk ook wel goed zou vinden.

Die heb ik wel ter harte genomen. Met als resultaat het genieten van de muziek van deze ongehoord goede band. Ik bleek toch wel flarden van "Paranoid android" en "Karma police" meegekregen te hebben, maar had nog nooit een nummer in z'n volle glorie gehoord. Laat staan de naam Radiohead meegekregen.

Over de plaat heen kijkend staan er nummers op waarbij schoonheid opnieuw uitgevonden is. Dit is verre van cliché muziek.

Met deze plaat kan radiohead zich meten met muziek vernieuwers als de Beatles en Pink Floyd. En dan niet in de zin van het alleen anders doen, maar in de zin van nieuwe schoonheid creëren.

Zoals alle super bands moet je dan ook de randen van mooi opzoeken en er af en toe overheen gaan om de mooie delen meer glans te geven. Bij meerdere onderdelen van de nummers op deze plaat krijg ik nog steeds tranen m'n ogen vanwege de overweldigende pracht. Er gebeurt iets ondefiniëerbaars in de muziek waardoor iets schijnbaar gewoons hemels wordt.

Hierbij moet opgemerkt worden dat ik eigenlijk geen idee heb waar Thom Yorke over zingt. Ik krijg wel flarden Engels mee, maar de betekenis maakt niet de muziek. Slechts de uitstraling waar de zang deel van uit maakt.

"Paranoid Android" heeft de Top 40 niet gehaald. Dat vind ik echt onbestaanbaar. "Karma Police" was slechts een bescheiden hit. Ik snap het niet.