Het Arrow Rock Festival

Na 12 jaar droogte wat Pink Floyd livemuziek betreft was me er veel aan gelegen om naar het "Arrow Rock Festival" te gaan om Roger Waters live te zien. Helemaal toen duidelijk werd dat "The Dark Side Of The Moon" in z'n geheel gespeeld zou gaan worden. Een buitenkans!

M'n vriendin, toen sinds een jaar, nu m'n vrouw, was nog niet zo ingewijd in de muziek van Pink Floyd en dit was wat mij betreft de ultieme manier om daar kennis mee te maken en voorgoed verkocht te zijn. Een festival had ze sowieso nog nooit meegemaakt. Dit moest dus gebeuren.

Gelukkig was de vriendengroep het daar mee eens. We gingen zelfs met een paar auto's en het lot wilde dat het geweldig mooi weer werd.

Roger Waters was de afsluiter van het festival (21:15) en omdat we vroeg waren kreeg ik 's middags ook nog een vleugje Porcupine Tree mee. Helaas was ik alleen in de bewondering van deze band. Het optreden van Ray Davies hebben we wel in z'n geheel gezien, maar Riverside helemaal niet. Die kende ik toen nog niet, maar nu zie ik dus de gemiste kans.

We waren volgens mij ruim 2 uur voor het optreden al bij het podium gaan zitten om een goed plekje te krijgen. Zelfs op dat tijdstip zaten we nog lang niet vooraan, maar wel behoorlijk voorin. Het plaatje hiernaast laat zien wat er allemaal nog achter ons stond.

Roger Waters

En daar begon het met het "Eins, zwei, drei, Hammer!" van Roger Waters. Een rilling gaat door het publiek heen. Niet alleen ik ervaar dit als een geweldig moment. Ik merk dat heel veel mensen om me heen hier heel lang op gewacht hebben, veel langer dan die paar uur in de zon op het gras.

Het enorme podium bergt een groot "orkest" om de muziek maar zo goed mogelijk te reproduceren. Alles om het maar tiptop in orde te krijgen en dat is te horen. "In the Flesh" is direct overdonderend.

"Set the Controls for the Heart of the Sun" wordt ingezet. We zijn amper 3 nummers op weg en ik kan m'n geluk al niet op. Dit nummer live meemaken en ook nog in deze setting. Wat geweldig!

Met "Shine On You Crazy Diamond (Parts I-V)" wordt weer een onvergetelijk moment gecreëerd. Wat wordt er goed gespeeld, wat is het hier fantastisch! Opvallend is hoe de muziek om ons heen ook meegezongen wordt. Fijn om tussen zulke fans te staan.

Als het dan tijd is voor wat Roger Waters solowerk kan ik even op adem komen. Op de een of andere manier luister ik die albums nooit af als ik ze opzet. Nu ga ik wel helemaal op in die muziek, met "Perfect Sense" als hoogtepunt.

M'n vriendin heeft ondertussen aangegeven dat ze beslist naar een toilet moet. Oké, soms is dat niet meer uit te stellen, maar handig is het niet. Ondertussen is elke vrije centimeter door het publiek voor en achter ons opgevuld met mensen. Dat gaat niet makkelijk worden, maar als het moet dan moet het.

Er klinkt een door Roger Waters geproduceerd geblaat door Lichtenvoorde. De aankondiging van "Sheep". Nog meer euforie, hier had ik ook niet op gerekend. Wat een schitterende muziek!

The Dark Side Of The Moon

Ondertussen is de set aangekomen bij de integrale uitvoering van "The Dark Side Of The Moon".

Mooiere muziek dan die van "The Dark Side Of The Moon" bestaat er bijna niet, al is dat altijd een moment opname. De wijze waarop het vanavond gespeeld wordt grenst daarbij ook nog eens aan perfectie. "The Great Gig In The Sky" komt letterlijk over als The Great Gig In The Sky. Katie Kisssoon schittert in de uithalen als de vrouwelijk zangstem. De setting in Lichtenvoorde, de locatie, het weer en het publiek alles is van de hoogste orde. Dit is de avond!

Ik mis alleen m'n vriendin, ze is nog steeds niet terug. Shit, wat is dat? De telefoon is hier van geen waarde, niets werkt hier. Ik wacht nog even, maar kan het gevoel niet onderdrukken dat er iets mis is. Ik besluit haar te gaan zoeken en begin me naar achteren te bewegen.

Niemand vind dat leuk, niemand snapt dat en ik krijg veel boze gezichten. Er lijkt maar geen einde te komen aan die mensen massa. Als er dan na een tijdje ruimte ontstaat en ik me omdraai naar het podium snap ik opeens hoe groot de massa is die hier staat te kijken. Ik snap dan ook hoe onzinnig m'n actie is, in deze massa ga ik niemand vinden en ook hier doet de telefoon niets.

Oké, wachten dan maar tot het concert voorbij is. Ik probeer me weer op de muziek te concentreren en maak nog net de afronding van "Eclipse" mee.

In de toegift is het tijd voor het album "The Wall". Hoewel erg onrustig geniet ik nog even van de muziek. Met "Comfortably Numb" krijgt de avond een waardige afsluiter. Na bijna 3 uur is een onvergetelijke avond klaar voor de toekomst om legendarisch te worden.

De afloop

Het veld stroomt langzaam leeg en ik besluit op zoek te gaan naar m'n vriendengroep om van daaruit maar verder te zien hoe ik met m'n vriendin herenigd kan worden.

Ik hoef niet lang te zoeken om iedereen daar aan te treffen en uit te leggen wat me bezielde. M'n vriendin bleek ongeveer 5 meter van ons af gestaan te hebben, maar kon ons niet zien. Dat wordt bevestigd door een ander uit de groep die ook op pad was geweest. Ik heb het beeld van de boze mensen voor me toen ik naar achteren ging. Zo'n massa had ik nog niet eerder meegemaakt, maar alles is dus goed afgelopen en we hebben iets unieks meegemaakt.

De avond had nog meer voor ons in petto. Pas tegen 1 uur in de nacht komen we lopend bij de auto aan. Pas twee uur later zijn we van het terrein af. Zoveel auto's tegelijk door 1 uitgang is niet fijn. Inmiddels is iedereen gebroken, juist dan wil je zo graag naar huis. 

Onderweg moet ik het stuur van onze chauffeur nog overnemen, omdat hij het niet meer veilig acht. Het is inmiddels licht geworden en een van ons kan in Hoorn zo op de eerste trein naar Alkmaar gezet worden. Wat een dag! Wat een nacht! Het was zo mooi! Wat een manier om met de Pink Floyd muziek kennis te maken.