In de tijd dat popmuziek voor mij nog bestond uit de hits die op de radio gespeeld werden, maakte ik kennis met "Sebastian" en 2 jaar later met "Make Me Smile" van Steve Harley & Cockney Rebel.

Beide nummers lieten me de oneindige schoonheid van muziek  zien en gaven me ook het gevoel wat er mogelijk was met stemmen, tekst, instrumenten en de organisatie daarvan in composities en opnames. Het gevoel is in me gaan zitten en is deel van me geworden in de vorm dat ik de verwondering en bewondering voor nummers zoals "Sebastian" altijd ben blijven zoeken, en zo ook vele andere vormen van die pracht heb mogen vinden.

In die tijd was het niet vanzelfsprekend dat je naar optredens ging. Steve Harley raakte vervolgens in de vergetelheid, andere elementen van het leven kregen prioriteit en zo is er meer dan 40 jaar voorbij gegaan voor ik met grote verbazing las dat Steve Harley naar de Q-factory zou komen. Ik heb niet geaarzeld en meteen kaarten besteld. Me daarna druk gemaakt wie er eventueel nog meer interesse zou hebben. Niemand dus, hierin sta ik alleen.

Met angst en beven kwam eindelijk de dag dat het dan zou gaan gebeuren. De angst zit 'm in de live opnames die ik in de loop der tijd gekocht heb, die waren niet zo best. Ik was erg bang dat het niet beter zou worden dan die opnames, maar de hoop blijft.

De set wordt geopend met "Here Comes The Sun". Een cover van de Beatles, maar ook een single uit 1976. Het werd de bevestiging dat het goed zou komen vanavond. Het geluid is dik in orde, de stem van Steve Harley ontroerend en het publiek zingt alles mee. Na een minuut sta ik vol kippenvel en met tranen in m'n ogen. De hoop wordt overtroffen door het besef dat deze lang gekoesterde wens werkelijkheid wordt. Daar ben ik een tijdje vol van.

Ik raak ook hoe langer hoe meer onder de indruk van de persoon Steve Harley. Klein en kwetsbaar staat hij daar mooie muziek te maken met z'n gitaar en prachtige stem. Alles kost hem moeite in z'n 67e levensjaar, dat is duidelijk. Met de intensiteit van zijn zang en expressie vecht hij zich er doorheen.

Het besef van de man die op z'n 22e al een onbeschrijfelijke wereldhit had en daarna nooit meer zoiets gemaakt heeft, lijkt uit z'n poriën te stromen. Hier staat iemand die zich nog steeds wil bewijzen en in die drang ons zo'n beetje wegblaast. De leeftijd speelt echt een rol, dat wordt heel duidelijk als ik zie dat Steve even een regel songtekst kwijt is.

Het beeld van z'n strijd wordt afgewisseld met het beeld van de geweldige componist die zowel bescheiden, als heel trots is op z'n eigen muziek. Het verhaal van z'n bewondering voor Bob Dylan is daar wel heel beeldend in. De wereld zit nou eenmaal vol van tegenstrijdigheden, daar heeft zelfs Steve Harley mee te maken.

Ondertussen heb ik spijt dat ik al een tijd z'n albums niet meer heb gehoord en me niet meer erg thuis voel in de songteksten. Om me heen wordt er volop meegezongen en ik voel aandrang om ook mee te doen. Dat zegt veel over m'n stemming, maar ook over de composities en teksten. Het is nou eenmaal meestal geen regelrechte Top 40 kost.

Na een pauze van een half uur! begin ik m'n benen te voelen. Ik sta inmiddels 2,5 uur voor het podium en begin uit rekenen hoe lang het misschien nog gaat duren. Nog een half uur? Dat zal waarschijnlijk wel. Een paar mensen om me heen beginnen ook onrustig te worden. "Sebastian" komt toch nog wel? Steve Harley gaat gewoon door met indruk te maken, als artiest en mens, en zingt nog een aantal mooie nummers uit z'n rijke oeuvre.

Ik kijk op m'n horloge, al half elf, normaal ben ik al op weg naar het station. Waar gaat dit heen? "Mr Soft" is aan de beurt, ja natuurlijk, mag niet ontbreken. Even later "Love's a Prima Donna", geweldig, maar gaat hij dan straks zomaar stoppen? En dan gebeurt er iets magisch, de eerste noten van "Sebastian" worden ingezet, het publiek veert op en begin en mass mee te zingen.

Ik neem dit heel gespannen waar, omdat ik nog steeds bang ben dat dit moment een enorme tegenvaller gaat worden. Maar nee, ik merk al snel dat de band heel goed in staat is om dit live te brengen en ook voor mij begint het eindeloze genieten. Dat is eigenlijk niet te beschrijven, maar probeer het toch. Ik heb geen benen meer, zweef daar op m'n geluk door de ruimte, heel onwerkelijk. Er wordt een heel mooie jazz-achtige "improvisatie" aan toegevoegd waar ik helemaal in op ga. M'n geluk kan niet op.

Het is even spannend of het nu dan toch afgelopen is, maar gelukkig wordt "Make Me Smile" ingezet. De euforie van zojuist wordt nog een keer benaderd. Wat een schitterend nummer en wat lekker om het keihard mee te zingen. Steve speelt ook met het publiek door af en toe te doen af hij de tekst kwijt is. We vullen dat graag voor hem in, het lijkt een orgie met het publiek.

Iedereen is in een geweldige stemming als er dan toch afscheid genomen moet worden. We blijven klappen en juichen en een deel van het publiek begint "Look What They've Done To The Blues" van "Tumbling Down" te zingen, prachtig.

Steve Harley laat zich overhalen nog een toegift te geven. Nu echt onzeker of hij de teksten kan reproduceren. Het worden nog een paar emotionele minuten en dan is het echt afgelopen. Wij bedanken Steve, hij en de band bedanken ons. We zijn allemaal blij en opgewonden dat we dit mee hebben mogen maken.

Nu sprinten naar de trein, maar m'n knieën weten niet meer hoe. Dan maar nog later thuis komen, wat maakt het nog uit.