Kristoffer Gildenlöw - The Rain (2016, Prog Rock):

Totaal iets anders dan eerder genoemde albums, "A Moon Shaped Pool" en "Magic Pillow Factory". Dit is zang, heel mooie gelaagde zang. Dit is meeslepend, groots in het kleine, dit is gevoel, een boodschap. Dit is ongelofelijk en totaal niet te vergelijken.

Het album lijkt uit de lucht te komen vallen maar Kristoffer Gildenlöw is geen amateur. Hij is sinds 1994 bekend in de muziekwereld met de band Pain of Salvation. In 2012 gaat hij solo verder en komt zijn eerste album uit, "Rust", met als thema "A sentimental journey through memories and dreams".

Het concept achter het solo album "The Rain" is de strijd en het leven van een man met Alzheimer. Vandaar deze mooie titel? Spoelt de regen (langzaam) de herinneringen weg? De tragiek is heel voelbaar in de muziek. Dat is ook wat deze muziek zo knap en bijzonder maakt. Het klinkt zo puur en echt dat het bijna pijn doet.

Als ik het goed begrijp, ik kon nog geen lyrics vinden, begint het album met het moment dat de Alzheimer een feit is in het eerste nummer: "After the Rain, Pt. II". Part II om de onomkeerbaarheid te onderstrepen? In 16 nummers wordt het drama beschreven tot het definitieve einde: "The Funeral, pt. II", er valt daarna letterlijk een deur dicht.

Als concept album is dit al een bijzonder geslaagd album. Als boodschap is het geheel zeer, zeer indringend. Muzikaal wordt hier een hoogstandje in verhalende en vertolkende zin neergezet waar ik geen tweede van ken die zo op me inwerkt. De zang is zo mooi, de ondersteuning met vaak viool en piano zo prachtig en smaakvol. Het is werkelijk verbluffend hoe mooi dit gemaakt is.

Dit is geen muziek voor bij een feestje, maar als je de geestelijke rust en ruimte hebt om je eens flink te laten mee slepen op de emotie die muziek op kan wekken, dan ken ik voorlopig geen betere optie. (En leg de zakdoek alvast maar klaar.)