Jethro Tull - Bourée (1969): De gemiddelde LP van de band is niet helemaal mijn ding.  Er zitten stukjes bij die me wel pakken, maar teveel muziek doet me te weinig. 

Bourée is een ander ding, deze vertolking van een traditonele dans is muziek die van voor tot achter de aandacht vasthoud. Het samenspel tussen de bas en de dwarsfluit is prachtig.

Zombies ‎– Time Of The Season (1969): Een echo uit het verleden. Niet dat ik kan zeggen wanneer ik dit gehoord heb al jochie, maar het doet me wel aan die tijd denken.

Transistor radiootje op de schoorsteenmantel of misschien was het wel de oude Blaupunkt buizen radio die in de keuken stond.

Met de prachtige stem van Colin Blunstone en het heerlijke sixties geluid. 

Zen ‎– Hair (1968): Wow, wat een ontdekking was dat toen ik 's avonds met een cassetterecorder klaar zat bij een sixties special op de radio om zo veel mogelijk mooie muziek te scoren. 

Alles aan de plaat is goed, intro met de prachtige stem (Siebe de Jong), gitaar, samenzang, breaks, sfeer van de plaat, de suggestie, alles. 

Monkees - Daydream Believer (1967): Een zondagmiddag geluid. De gesproken woorden doen me heel erg denken aan de tijd dat de Monkees nog op de TV te zien waren in hun eigen show. Heel veel meligheid waar ik weinig van snapte.

Gewoon mooie muziek met een heel positieve uitstraling.

Beatles ‎– I Want To Hold Your Hand (1964): Herinneringen aan het horen in die tijd heb ik niet. Tot ik hem mezelf "eigen" gemaakt had zal ik de plaat wel al vele keren gehoord hebben.

Het leuke er aan is dat de redelijk onschuldige zin "I Want To Hold Your Hand" de kern van het nummer is. Toch kan die gedachte heel prominent zijn. Ik kan me voorstellen dat het in die tijd echt een kon ding zijn. 

Beatles - Can't Buy Me Love (1964): Dit is er wel een van de Beatles waarbij ik al lang van het bestaan van deze single wist door de radio. 

Toen ik hem eindelijk ergens rond 1975 -76 vast kon leggen op een cassette zal ik vast een heel voldaan gevoel gehad hebben. Nu kon ik draaien wanneer ik wilde. En genieten van het heerlijke ritme en de uitroepen. "Aaauww!!", of zo, met hoge stem. Nog steeds heerlijk.

Procol Harum - A Salty Dog (1969): Op een gegeven moment heb ik Procol Harum leren kennen als de voormalige lijst aanvoerder (1968) van de "Top 100 aller tijden", met "A Whiter Shade Of Pale".

Pas later, eind jaren 70, toen ik actief op zoek ging, kwamen dit soort pareltjes uit de radio boven. Wat een fantastische plaat, dit is top kwaliteit. Zo jammer dat ik de LP's dan van een veel mindere hoogstaande kwaliteit vind, en dan vooral een constante kwaliteit. Misschien mis ik hier de betrokkenheid van het moment omdat ik die niet meegemaakt heb bij de Procol Harum albums.

Slechts 1 nummer heeft dat wel "Pandora's box". Ook prachtig, maar de LP dus ook niet in z'n geheel.

Beatles - Girl (1965): Van de LP "Rubber Soul". De rock & roll raakt uit de muziek van de Beatles en de geniale nieuwe manier van muziek maken is aangebroken.

"Girl" is daar een mooi voorbeeld van. Zo simpel en toch zo verfijnd. Harmonieën, adem geluiden, mandoline, breng het maar bij elkaar om zoiets te bedenken. Nog steeds verpletterend!

Clash - Should I Stay Or Should I Go (1982): De emotie van de punk die veel bands leidde in die tijd is uiteindelijk ook doorgegroeid naar vakmanschap.

De Clash is daar een mooi voorbeeld van. Nog een beetje de punk gedachte uitstralend is het vooral een heerlijk rocknummer waar ik graag mee uit m'n dak ga op b.v. een even zo heerlijk volleybal feest (zoals dat eens was).

Beach Boys - Wouldn't It Be Nice (1966): De Beach Boys komen op het vlak van singles dicht in de buurt van de grootsheid van de Beatles.

Bijvoorbeeld "Wouldn't It Be Nice" met de prachtige harmonieën en fijne opbouw van het nummer. De klanken, een soort harp en mondharmonica maken het nummer heel eigen.

Booker T. & MG's - Green Onions (1962): Dit is zo'n nummer waarvan je wist dat het bestond, maar geen idee had hoe of wat.

Zo waren er een flink aantal, wist ik eind jaren 70, en een deel van m'n fanatisme in het opnemen van nummers van de radio was om dit soort juweeltjes te "vangen".

Nog geen benul van jazz of wat dan ook, zijn dit klanken die een soort universele schoonheid in zich hebben. Iets wat gemaakt moest worden.

Beatles - Eight Days A Week (1965): Zo'n heerlijke meezinger. Ik herinner me dat de Howling Hurricanes dit nummer ook vaak speelden in de tijd dat die hier nog in Wes-Friesland nog optraden. 

Een lekker liedje over liefde waarin iedereen zich kan vinden. Als Beatles compositie van een simpele song naar een een bijzondere compositie gebracht.

Procol Harum - Homburg (1967): Direct in huis vallend met de zo mooie Procol Harum piano sound is dit er een die heel goed bij "A Whiter Shade Of Pale" past,

En voor mij vooral in de beginjaren net zo mistiek als de tekst van "A Whiter Shade Of Pale". "Your trouser cuffs are dirty", "You'd better take off your homburg 'Cause your overcoat is too long", "And the sun and moon will shatter", huh? Ik kon er heel lang weinig van maken. Nu past het heel goed bij de slepende sound en de zo verklarende zang van Gary Brooker.

Beatles ‎– Paperback Writer (1966): Voor mij is het nummer in de eerste 11 seconden al helemaal af. Wat een ongelofelijk mooi begin is dit.  De brille van het begin komt af en toe nog terug in de met galm begeleide uithalen, maar de emotionele dreun blijft verder uit.

Een super mooi nummer, en ik ga het toch zeggen, zoiets is nooit meer gemaakt sindsdien. Wat ik aan bewondering voor de de creativiteit ervaar als ik naar de Beatles luister is nog steeds ongeëvenaard op het gebied van dit soort songs. Alleen Pink Floyd heeft voor mij die status, maar dat is een heel ander genre.

Beatles ‎– Love Me Do (1963): De eerste single van de Beatles, met dat o zo leuke stukje mondharmonica.

Aandoenlijke muziek van een band met een zeer degelijke live basis en een ongelofelijke bak talent. En laten we niet vergeten dat ze ooit samen een band geworden zijn. Dat de band ooit ontstaan is mag ook geëerd worden.

Ik heb hier nog een beetje vaag beeld bij vanuit de "John Lennon" film. Door muziek bezeten jongens die elkaar aftroefden, als ik het goed onthouden heb. Maar talent en muzikaliteit was op dat moment volgens mij al de basis.

Roxy Music - Love Is The Drug (1976): De faam was het nummer al vooruit gekomen. In Engeland was het in 1975 een hit (nr 2), in Nederland een half jaar later (nr 8). 

De typische hoekige sound van Roxy Music vond ik uiteindelijk heel intrigerend. Maar op eerste gehoor snapte ik niet waar de fuzz om was.

Toch kwam dat al snel en is het zo'n nummer geworden waarbij je elke keer dat je hem weer terug hoort weer onder de indruk bent, en het luisteren meer is dan nostalgie.

Golden Earrings ‎– Sound Of The Screaming Day (1967): Ook zo'n radio nummer waarvan ik het geluid al lang kende voor ik wist wat popmuziek was of dat er een Top 40 bestond (die toen 2 jaar oud was).

Ergens rond 1977 was ik op een verjaardag waar een verzamel LP van de Golden Earring bijna de hele avond (buiten!) draaide. Waarschijnlijk was ik voor de andere gasten heel afwezig die avond, omdat ik zat te genieten van de muziek. Onder andere "Sound Of The Screaming Day" een nummer wat nog steeds zo lekker in het gehoor ligt en een van de betere nummers is van de "Earring".