Met z'n drieën zijn we naar Kayak geweest, de drie mannen met "Hanzel". Net als bijna 40 jaar geleden toen ze in 1979 naar Avenhorn kwamen.  Toen was het album "Phantom of the Night" de aanleiding. Nu hebben ze net hun zeventiende album uitgebracht, die dus "Seventeen" heet.

Het voorprogramma is Gungfly uit Zweden. Ze maakten best leuke muziek, maar de zang viel wat tegen. Al met al een leuk optreden.

Kayak dan. Van de oorspronkelijke bezetting ia alleen Ton Scherpenzeel nog over. Hij is onvermoeibaar doorgegaan met de band en vele andere samenwerkingen. Geen van allen hebben m'n platen verzameling gehaald. Voor ons is het vooral herinneringen ophalen aan de eerste keer. Voor ons alle 3 een soort landmark in de vriendschap en het gezamenlijk naar concerten gaan.

De band bestaat tegenwoordig uit Collin Leijenaar (drum), Bart Schwertmann (zang), Ton Scherpenzeel (toetsen), Marcel Singor (gitaar, Kristoffer Gildenlöw (bas). Vooral Kristoffer Gildenlöw vind ik een verrassing, hij heeft afgelopen jaren een paar prachtige solo albums afgeleverd.

Het optreden in Avenhorn is ook legendarisch vanwege het enorme hoge geluidsvolume wat Kayak toen neer zette. Daar hebben we nog vaak aan teruggedacht vanavond. Helaas klopt het geluid ook niet in Alkmaar. Weer te hard en de microfoon van zanger Bart Schwertmann lijkt stuk te zijn, bijgeluiden te maken. dat kan veel beter.

De nieuwe muziek maakt vervolgens geen indruk, daar is onder deze omstandigheden herkenning bij nodig. Pas met "Mammoth " begin het vonkje dan ook te komen.  "Daphne" als opvolger is dan erg leuk. "Irene" past in hetzelfde straatje. Het grootste plezier beleef ik aan "Chance For A Lifetime" , dat is nog steeds een prachtig nummer. Daar is ooit m'n waardering voor Kayak mee van de grond gekomen.