Ray LaMontagne - Ouroboros (2016, Psychedelic Rock, Folk Rock, Post Rock):
De nieuwe CD van Ray LaMontagne is niet zomaar samen te vatten in een muziekstijl. Mijn eerste associatie was met Pink Floyd. B.v. "Grantchester Meadows" (Ummagumma), dat heeft ook zo'n elegante sfeer en air van gemak en gemoedsrust over zich. Of "Us And Them" van "The Dark Side of the Moon". Muziek waar de "mooiheid" met een onverklaarbaar gemak van afstraalt. Door een kennelijke eenvoud van de composities, maar ook door de klanken van de instrumenten en de zang. Het ijle lijkt ook op de prachtige klanken van Colin Blunstone in b.v. "I Don't Believe in Miracles".
Al snel dringt de vraag zich op wat er met dit geluid een opzettelijke referentie is aan het verleden en wat het resultaat van het niet door het verleden gestuurde creatieve proces van Ray LaMontagne? De klanken en aanpak komen over de hele CD terug. Het is zeker het concept achter de CD. Helaas behoor ik niet tot de groep die een "press release text" ontvangt. Maar zelfs bij een blad als "OOR" kan ik geen verklaring vinden.
Dan maar direct naar het resultaat: "pure magie"! De muziek vind direct de kortste en meest impactrijke weg naar m'n muziek beleving. Biologerend! Verslavend! Een lawine aan heerlijke indrukken. En inderdaad, dit lijkt wel heel erg op de magie van Pink Floyd.
Komt er dan een eind aan de kwelende gedachte dat er nooit meer zoiets moois gemaakt zal worden als "The Dark Side of the Moon" of "Wish You Were Here"? Dat niveau wordt niet gehaald, maar er is weer hoop. Wat een prachtige muziek staat er op "Ouroboros"
Orange Maplewood - Sorry (EP) (2016, gitaarrock, alt pop, grunge):
Kan je na het betoog over "Ouroboros" van Ray LaMontagne nog met droge ogen verklaren dat deze EP vol met heftige gitaarmuziek, ook fantastische muziek is? Ja, het zal moeten anders doe ik mezelf en de muziek tekort.
Soms heb je een voorgevoel. Toen ik de mailing van de aankondiging van een "tape release" van It’s All Happening las, had ik direct zo'n kriebel. De band "Orange Maplewood" zei me niets, maar het klonk zo lekker.
Het gebeurt dus, ook hier zijn de eerste klanken meteen raak. Mooi is het niet te noemen, maar het raakt wel degelijk iets. Het raakt iets in mij wat zich graag onderdompelt in deze heftigheid.
Vaak eindigt dat in verveling omdat de gevoelige snaar overbelast raakt en verdooft. Deze mannen slagen er in om te blijven boeien en nergens de grens van ongemak te passeren. Er zijn ook hele mooie gevoelige momenten te beleven die het contrast zo prachtig groot maken.
Ik heb sterk het gevoel dat dit niet specifiek appelleert aan mijn beatinducties, maar voor een veel grotere groep geldt.
Voor wat het waard is, ik heb hier een gevoel bij wat ik ook krijg als ik naar de Undertones luister. Nummers als "Teenage Kicks", "My Perfect Cousin" en "It's Going To Happen". Voor mij persoonlijk "evergreens".
Flox - Homegrown (2015, Reggae, Dub, Trip Hop, Electro):
Vervolgens dan gewoon overstappen op de reggae van Flox. Toegegeven, het is voor mij niet gewoon om iets met reggae te hebben. Dat is sinds "Babylon By Bus" van Bob Marley niet meer voor gekomen. Bijna 40 jaar geleden dus.
De parallellen zijn groot wat muziek betreft. (Al hoop ik daarmee de echte Bob Marley fans niet op de tenen te trappen.) Met mijn beperkte inzichten lijkt het in ieder geval zo. Knap is het dat ik er daardoor niet op afknap, want wat heb je aan een kopie van iets wat al gedaan is? Dat is het dus net weer niet. Het klinkt toch ook wel weer oorspronkelijk.
Ik ga er van bewegen. Ook een redelijk zeldzame factor! Het ritme is geweldig, een super groove. Veelbetekenend is ook dat ik de zang bijna zou vergeten. Die is ook heel prettig, aanvullend, maar het reggae ritme maakt voor mij de muziek.
Voor mij een echte aanrader. Ik ben wel erg benieuwd of de echte reggae liefhebber dit ook zo ervaart.
Bezoeken: 3