Het is misschien vermoeiend, maar ik vind de klank van een akoetische gitaar nou eenmaal heel mooi. Vooral als die opgenomen is zoals Michael Hedges dat doet of in dit geval door Mike Dawes.
We zagen Mike Dawes als voorprogramma van Justin Hayward in Paradiso. Daar miste vooral dat Mike Dawes geen podiumdier is. De muziek die hij ten gehore bracht was toch reden genoeg om daar dieper in te duiken en "Era" kwam op de "Draaitafel" terecht.
Zingen doet Mike Daws niet, maar dat wordt meer dan gecompenseerd door z'n manier van gitaar spelen. Af en toe lijkt het of er 3 gitaren tegelijk klinken en er een percussionist is. Alleen de klanken van de soms toegevoegde elektrische piano worden niet door hemzelf voortgebracht.
Alles draait om de klank van de gitaar, de muziek en de kunst om die zo goed mogelijk te laten klinken. Daarbij wordt een cover van "One" van Metallica niet geschuwd.
Ik blijf moeite hebben met het coveren van muziek die al een eigen leven heeft geleid. Toch kom ik er niet onderuit om het nummer in deze versie ook zeer indrukwekkend te vinden.
De muziek neigt een beetje naar barok door de vele versierselen en dartelende lichtheid in het hoog. In de verte kan ik me muziek van Bach op een klavecimbel voorstellen.
Dit album is een compleet pakket van gitaar genot. Mijn advies: Laat je betoveren door de touch en het spel van Mike Dawes.
Weergaven: 6