Daniel Cavanagh ‎– Monochrome:

Wat een indringende muziek is dit van Daniel Cavanagh! Prachtige piano klanken en dito zang. Mooie gedragen nummers met een grote emotionele lading. Dit is een unieke plaat, deze kwetsbaarheid en openheid heb ik lang niet ervaren. Het luisteren van deze muziek vraagt om het ontdekken van het verhaal wat er achter zit, om te begrijpen waar deze emotie en pijn vandaan komt.

Gelukkig vond ik een interview met Daniel Cavanagh bij LouderThanWar. Hoofd ingrediënt van het verhaal is een vroeg gestorven moeder, dat verklaart veel. Dat Daniel Cavanagh vervolgens in staat is om dat op deze wijze neer te zetten is een kunststukje. Uniek vind ik de passages waarin alleen de piano klinkt. Zelden heb ik daar zoveel emotie in herkend. Uitermate heftig is het eind van "Some Dreams Come True" waarin aan het eind een kinderstem te horen is. Dit is pure schoonheid met eeuwigheidswaarde.

Wie is die Daniel Cavanagh dan? Tot m'n verrassing blijkt hij een van de oprichters van Anathema te zijn, geen onbekende op de "Draaitafel". Maar met zijn band heeft de muziek nog nooit zoveel impact gehad.

Stu Larsen ‎– Resolute:

Een ander enorm contrast met de muziek van QOTSA is de muziek van Stu Larsen. Deze is licht, vrolijk en netjes. Stu Larsen zingt "gezellige" teksten en verhaaltjes. Met z'n mondharmonica en akoestische gitaar zet hij krachtige liedjes neer die meteen aanspreken. De teksten worden zeer verstaanbaar gezongen en "hangen" lekker in de melodie.

Op zich al een mooi geheel. Het wordt pas echt een beleving als de teksten meer betekenis krijgen. Als de intentie en emotie van de liedjes tot je door gaat dringen, verandert deze mainstream muziek in hoogstaande nummers die een bijzonder gevoel met zich meebrengen. Meeleven, herkenning, herinnering, stuk voor stuk nummers als bloemen die open gaan.

Vooral "What if" hakt er wat tekst betreft bij mij in, als hij z'n twijfel over het lot, z'n liefde en relatie uitspreekt. Niet dat het nu voor me opgaat, maar de titel heeft persoonlijk wel een grote betekenis en ook een link met "What If" van de CD "X&Y" van Coldplay. Het album wat veel betekent in m'n huidige relatie.

Sunset Nebula - Sunset Nebula:

Hoe je toch op een verkeerd spoor kan belanden. Ik zag de naam Sunset Nebula al een paar keer langs komen in relatie tot een andere band. Vrienden leek het, daarom was ik wat voorzichtig om deze muziek ook op de "Draaitafel" op te nemen.

Uiteindelijk is het er dus toch van gekomen. Daarmee ook de moeite nemend om hun achtergrond te onderzoeken. Ik realiseer me dat ik daardoor behoorlijk op het verkeerde been ben gezet en dat de "mond op mond" reclame in dit geval een hogere waarde heeft dan andere reclame.

Het album is in de afgelopen weken gegroeid van wat moeilijk in het gehoor liggend, tot echt fijne psychedelische rock. Ik realiseerde me toen nog niet dat dit album een studio "live recording" is.

Dat verklaart het coherente geluid, maar ook de intensiteit en maakt de bewondering voor de band alleen maar groter. Als je dit zo in de studio weg kan spelen kom je hoog op de wish-list voor komende concert bezoeken. Helaas lijkt dat er voorlopig niet in te zitten, waarmee ze direct doorstoten naar cult status.

Deze psychedelische rock geeft me alle associaties waar ik gelukkig van wordt, zonder als een coverband te klinken. Dit is van die muziek die met elke keer spelen mooier wordt.

White Moth Black Butterfly ‎– Atone:

Het is nog steeds wennen dat White Moth Black Butterfly nog geen vermelding heeft op Wikipedia, of een eigen site heeft en dat ik voor informatie aangewezen ben op hun Bandcamp pagina.

Daar valt dit te lezen: "White Moth Black Butterfly (WMBB) is the 'experimental' creation of UK singer / songwriter Daniel Tompkins (TesseracT,Skyharbor, In Colour) and Keshav Dhar (Skyharbor)".

Beide bandleden hebben dus al wel een ruime ervaring opgedaan in de popmuziek. Daar kan ik aan toevoegen dat het te horen is aan de muziek, die klinkt heel volwassen, als een Alan Parsons Project album. Albums afleveren waarin een zo duidelijk concept te horen is, is niet makkelijk. Daar is heel veel werk van gemaakt.

Niet iedereen houdt van een zo duidelijk in de studio geboren album. Het pakt ook niet altijd goed uit. "Atone" is voor mij een heel mooi voorbeeld hoe al die inspanning juist wel tot een mooi resultaat kan leiden.

De inhoud gaat over strijd, geloof, hoop en liefde in een ingebeelde wereld. Het geeft de muziek daarmee de basis voor de dramatische en gezwollen toon. Het pakt je of het pakt je niet. Ik kan alleen al erg genieten van de klank van de muziek. Het doet me ook verlangen naar een studio versie met nog meer detail dan er nu op de CD gezet kan worden. Dat de mooie zang nog beter tot z'n recht komt, dat de harp nog sprankelender gaat klinken of de drumslagen nog lekkerder door de kamer rollen.

De zang wordt niet meer alleen verzorgd door Daniel Tompkins, er is ook veel ruimte voor een niet nader genoemde vrouwenstem, met af en toe een opera-achtige inbreng. Mooi en de wisselwerking voegt echt iets toe aan de muziek.

Dit is dus de gedroomde opvolger van "One Thousand Wings" zoals twee weken geleden besproken. Wat heerlijk als wensen uitkomen.

Warhaus ‎– Warhaus:

Na het enigszins provocerende "We fucked a flame into being" komt Warhaus (Maarten Devoldere) binnen een jaar met een nieuw album.

Het concept is gehandhaafd. Geweldige zang en hoofdzakelijk de super fijne begeleiding van de contrabas, samengebracht in een een broeierige sfeer. Zoals gezegd, de angel is er uit. Het klinkt allemaal wat minder opgedraaid, wat tevredener. Als iemand die z'n succesmodel aanvaard heeft en besloten heeft dat het goed bij hem past. De albumtitel "Warhaus" was daarom goed genoeg.

Het recept voor een slechte plaat zou de reactie dan kunnen zijn, maar daar komt de kracht van het concept van deze muziek boven water. Deze muziek kan heel goed schakelen tussen fel, opruiend en zwoel, ongenaakbaar. Het karakter van de stem van Maarten Devoldere blijft stoer overeind staan en zuigt je in z'n belevingswereld. "Warhaus" is een heel goed en fijn album.

Ik voel al een album aankomen waar de stem van Maarten Devoldere nog centraler zal staan, dat wordt vast fantastisch!

Lunatic Soul - Fractured:

Een nieuw album van Lunatic Soul is echt iets om naar uit te kijken. Mariusz Duda beheerst de kunst van het maken van heel lekker in het gehoor liggende muziek, zonder het platfloers of saai te laten zijn. Sinds 2008 worden we eens in de 2 à 3 jaar verwend met mooie melodieën en klanken.

De basgitaar van Mariusz Duda staat deze keer wel heel centraal, maar hij kan er dan ook veel mee. Dit is een feest voor liefhebbers van verfijnde bas-klanken als basis van hele mooie composities. De ijle stem van Mariusz Duda geeft daarnaast ook nog een aparte sfeer aan de muziek mee.

Op de site van K-Scope is als begeleidende tekst bij het album te lezen: "Mariusz explains further “the main theme of “Fractured” is coming back to life after a personal tragedy. It’s inspired by what happened in my life in 2016 and by everything that’s happening around us and what’s making us turn away from one another and divide into groups, for better and for worse.". Deze context maakt het album op zich bijzonder, maar het is ook te horen in de subtiliteiten en het gevoel van het album.

Voor de fans is dit weer een een solide bevestiging van de vaardigheid en creativiteit van Mariusz Duda. Voor anderen een perfecte instapper in de wereld van Lunatic Soul. Dit is wederom een pareltje, een album om vaak op te zetten en bij weg te dromen.

Jon Durant & Colin Edwin - Burnt Belief:

De muziek van Jon Durant & Colin Edwin wordt progressive rock genoemd, maar heeft ook jazzkenmerken. Misschien is jazz rock beter. Eigenlijk knelt vooral het benoemde rock element. De muziek is daar veel te uitgesponnen en conceptueel voor. De mooi opgebouwde en uitgewerkte nummers schitteren allemaal door de prachtige studio opname.

Het klinkt als een klok en het geluidsbeeld is prachtig. De heel verfijnde gitaarklanken en piano worden aangevuld met een rollende bas en mooie percussie. Elk instrument afzonderlijk is al het beluisteren waard.

Ik ben degene of iets dankbaar die er voor gezorgd heeft dat ik hier mee in aanraking kwam, al zal nooit meer duidelijk worden wie of wat dat was.

De muziek is al 5 jaar oud, dus is er reden om aan te nemen dat er inmiddels meer is. Onder de naam Burnt Belief ‎zijn er nog 2 albums gemaakt: "Etymology" en "Emergent".

Van Jon Durant is verder geen actuele muziek te vinden. Wel een aankondiging voor januari 2018 op Facebook. Tot mijn verbazing gaat bij Colin Edwin de snoeptrommel wijd open. Ik had kunnen weten dat hij deel is van Porcupine Tree. Daarnaast tel ik, buiten z'n solo albums, nog 9 samenwerkingsvormen en daarmee talloze albums. De meest bijzondere is die met Tim Bowness, de cirkel is weer rond. Zit er dan toch een rode draad in m'n muzieksmaak?

Tijd dus om de wereld rondom Colin Edwin verder te verkennen.

Susanne Abbuehl - Compass:

Deze muziek zit voor mij vol met tegenstrijdigheden. Op elk nummer van dit album beleef ik zowel het genot van mooie zang, een prachtige opname, intrigerende en boeiende muziek, als de onrust die bij mij ook zo vaak gepaard gaat bij jazz muziek.

Zolang ik hier af en toe met één nummer tegelijk mee geconfronteerd word kan ik er ademloos naar luisteren. Tot ik richting het eind niet meer snap waarom ik er aan begonnen ben. Muziek vol tegenstrijdigheid, waar in gedachten al vaak afscheid van genomen is, maar de stap om het ook echt te doen te groot was. 

Het is nu dus zelfs zo ver gekomen om het te reviewen. Het geheim zit 'm in de bewondering die toch met elk nummer ook meer vat op me heeft gekregen. Ik hoor en voel dat dit muziek op hoog niveau is. Iets wat de aandacht meer dan verdient.

Ik heb geen idee hoe groot Susanne Abbuehl in jazz-land is, maar ga er eigenlijk vanuit dat haar naam daar al gevestigd is. Als moderne jazz je niet afschrikt is dit een enorme aanrader schat ik zo in.

Helaas is dit album niet beschikbaar om te luisteren via Tidal of Spotify. Zegt dat iets over de status van Susanne Abbuehl? Indien ze toch niet zo bekend is als ik denk, dan hoop ik dat ik er een beetje aan heb bijgedragen.