Ben Harper And Charlie Musselwhite- No Mercy In This Land:

Ja, er wordt nog fantastische blues gemaakt in 2018. Nieuwe blues, geen flauwe kopie van het oude werk van B.B. King, Howling Wolf of Muddy Waters. De samenwerking van Ben Harper en Charlie Musselwhite heeft 5 jaar na "Get Up!" en nieuw juweeltje opgeleverd.

De blues op "No Mercy In This Land" is voorzien van een stevige ondertoon, voornamelijk aan de hand van de (vaak slide-) gitaar van Ben Harper en een stevige bas.

De balans wordt rechtgetrokken door de partijen met de vele mondharmonica's uit het assortiment van Charlie Musselwhite. Te gekke muziek en uniek voor deze tijd.

Toch is het ook de zang van Ben Harper die indruk maakt, vooral in ballades als "Nothing At All". Er zit vuur in deze man, dat hoor je op dit album, maar live is dat een sensatie. Het pasgeleden meegemaakte concert heeft bij mij een diepe indruk achter gelaten, mede door het hoorbare en zichtbare vuur in Ben Harper als hij "All That Matters Now" zingt.

Hoewel dit een review is van het album "No Mercy In This Land" zou ik liever spreken van de aankondiging van een klassieker.

Sean Christopher - Yonder:

De muziek van Sean Christopher valt in de categorie oorwurmen, maar dan positief. Zodra ik dit album in de "Draaitafel-shuffle" opgenomen had werd m'n aandacht voortdurend getrokken als ik de muziek van "Yonder" hoorde. Dit kwam door de klank van de stem van Sean Christopher, maar vooral ook de klanken van z'n flamenco gitaar.

Hoewel de muziek af en toe naar het Top 40 genre neigt, is het eigen genoeg om voor mij interessant te zijn. Het sterkst zijn de nummers waar z'n teksten op de voorgrond staan "Don't Panic", "Lazarus", "Zanzibar" en ook het begin van "Asphalt". Heel sterk zijn de flows in de muziek, de "lange" stukken op de flamenco gitaar, dat is echt genieten.

Voor een debuutalbum is dit al een geweldige CD. Als je weet dat alle instrumenten door Sean Christopher zelf bespeeld zijn dan is dat heel indrukwekkend. Als je dan ook nog zelf voor de opnames en productie gezorgd hebt begint het beeld van een multitalent te ontstaan.

Een grote kwaliteit van het album is de klank en het klankbeeld. Ik beloof veel luistergenot voor wie daar gevoelig voor is.

O ja, voor wie daardoor geïnsprireerd raakt, de opener van het album, "A Thousand Hues", is als single al heel succesvol. "Everything" heeft ook al zo'n historie vanuit een commercial. Wat ik leuk vind is dat Sean Christopher gewoon uit Nederland komt.

Sumie - Lost in Light:

Als je je al zo lang op de "Draaitafel" handhaaft als Sumie moet er iets aan de hand zijn. Er moet sprake zijn van mooie muziek, maar ook van een zekere bescheidenheid of onopvallendheid. Waarom komt dit album niet weken eerder aan de beurt?

Dat is te verklaren uit de bescheiden vorm waarin de muziek gebracht wordt. Er staan stuk voor stuk hele mooie liedjes op, maar allemaal met heel veel terughoudendheid gezongen. Nergens wordt er een stemverheffing of luide aanzet gebruikt om ergens nadruk op te leggen. Het tempo van de muziek is traag en zelfs de wendingen in de melodieën gaan geleidelijk.

De kracht van de subtiliteit wordt gezocht en vergroot met de lieflijke stem van Sumie. Een album om geleidelijk aan te ontdekken en tot je door te laten dringen.

Colin Edwin, Robert Jürjendal - Another World:

Er zijn van die muzikanten die niets verkeerd kunnen doen in de muziek, althans zo lijkt het. In ieder geval is elk album waar ze aan meewerken op z'n minst interessant. Als 2 van die giganten samen komen wordt het spannend.

Hoe gaat dat samen? Er zijn teveel voorbeelden dat zo'n supergroep/combinatie tot niets leidt. Zo is dat niet gegaan bij Colin Edwin en Robert Jürjendal. "Another World" is echt een mooi album. Het wordt prog rock genoemd, maar de typering prog ambient misstaat de composities ook niet.

Naast de genoemde heren speelt de trompet van Ian Dixon een belangrijke rol. Het trompetgeluid is de kers op de taart van het basspel van Colin Edwin en het bijzondere gitaarspel van Robert Jürjendal. Heel veel van de sfeer van het album komt van de ijle tonen van de trompet.

Voor mij is deze muziek een eenvoudig inkoppertje. Dat dit niet voor iedereen geldt snap ik, daar komt het prog aspect van deze muziek aan de orde. Er is niet echt sprake van melodieën, meer van structuren en lichte rock motieven. Alles wat muziek onvoorspelbaar en interessant maakt, maar niet aantrekkelijk als je meezingers zoekt. Gezongen wordt er überhaupt niet.

Arild Andersen - If You Look Far Enough:

De contrabas van Arild Andersen staat in de hoofdrol op dit album. Op zich al een instrument met een hoge musicaliteit. Op "If You Look Far Enough" wordt hij daarbij ook nog eens superieur begeleid door Ralph Towner, Audun Kleive en Nana Vasconcelos. 

Deze uit jazz geboren muziek vind ik toegankelijker dan je op basis van de jazz indicatie zou verwachten. Er wordt af en toe wel gespeeld met ritmes en melodieën, maar nooit op een onverteerbare manier. De composities zijn juist eerder smaakvol en fijnzinnig te noemen. 

Daar waar de bas aan de orde komt worden de oren gestreeld met de basklanken die schijnbaar moeiteloos voorzien worden van aaibaarheid en iets wat ik maar "oorsmeer" zal noemen. Maar dan in de meest positieve zin. De samenhang tussen wat de instrumenten spelen is bijzonder groot. Iets wat ik aan het jazz professionalisme toeschrijf.

Het album is al uit 1993, de tijd dat ik meer met kinderen, sport en werk bezig was dan met muziek. Ik beschouw Arild Andersen daarom als een van de kadootjes die horen bij de hobby die CD-SCORE heet. Z'n oeuvre is indrukwekkend, dus een nieuwe ontdekkingstocht kan van beginnen.