Het aanbod

Welke muziek vind je deze keer onder de aankondiging "Draaitafel" Dingen", voorheen "Draaitafel" Bespreekweek". Wat zijn de overblijvers na selectie van het aanbod?

Het verhaal

Deze keer staat de afgelopen periode in het teken van vakantie en heel veel beachvolleybal. M'n conditie vaart er wel bij, m'n gewrichten protesteren hevig, muziek komt aan bod als het past.

De schaarse muziekmomenten thuis hebben geen te bespreken ideeën opgeleverd. Het is eerder een moment om stil te staan en het geheel te overdenken. Waar staat de CD-SCORE site, wat wil ik er mee, wordt er nog wel mooie nieuwe muziek gemaakt en wie luistert daar naar?

Genoeg vragen om een heel boek mee te vullen, al zal het voor velen niet boeiend zijn. Dat brengt me wel op een gedachte met betrekking tot de beleving van muziek.

Tijdens het afgelopen beachvolleybal weekend heeft er voortdurend muziek aangestaan, vooral ook op de momenten dat we met de groep samen waren in de gehuurde woning en er gegeten, gedronken en genoten werd.

De muziek die ik gehoord heb kan ik kort samenvatten, ik vond er werkelijk niks aan. Ik weet niet eens hoe ik moet duiden wat ik gehoord heb. Categorieën die waarschijnlijk komen uit de hoek van de dance en volksmuziek. Een typische Nederlandse door Spotify aangeboden playlist vermoed ik.

Ik miste als rode draad de muziek in de muziek. Toch zie ik de groep plezier hebben met en door de muziek die op staat, ook op de momenten dat de muziek iets meer in mijn straatje is. Het is dus niet zo dat we gewoon geen overlappende smaak hebben.

Een snelle conclusie zou mijn gebrek kunnen zijn om te genieten van andere vormen van muzikaal vermaak. Moet ik muziek gewoon ook kunnen zien als een middel om de sfeer te verhogen en meer niet? Is het geen kwestie van smaak, maar van houding om met deze muziek een feest te maken? Om te genieten van naar de hemel reikende composities, maar ook van nummers die slechts teren op de meest basale reactie van de menselijke geest op ritme en zang? Ben ik gewoon beperkt in het vermogen om hiervan te genieten, het zogenaamde "je laten gaan"?

Wat het ook is, mijn verbazing en ongeloof waren en zijn groot. Het voelt heel ongemakkelijk, een beetje alsof je aan als volleyballen bent met een blinddoek voor.

De opvaller(s) 

Maar zijn er dan nog min of meer bekende artiesten geweest die zich afgelopen tijd op de "Draaitafel" onderscheiden hebben en zich gemanifesteerd hebben als "Hé, dat is echt lekker om naar te luisteren!"?

Night Beats ‎– Myth Of A Man:

Na het prachtige album "Who Sold My Generation" was het even spannend of er nog een opvolger zou komen.

Na 3 jaar geduld laat Danny Billingsley weer van zich horen.

De sound op "Myth Of A Man" is verwant aan het oude Night Beats geluid, maar is ook heel eigen. Samen met een aantal gastmuzikanten en Dan Auerbach (van The Black Keys) aan de knoppen is er een uniek album ontstaan.

De stem van Danny Billingsley is lekker lui, maar ook helder en krachtig, waardoor er een soort ingehouden uitgelatenheid in de nummers zit, een spanning.

De muziek is een mix van bluesrock en soulrock, voortdurend doorspekt met een snijdende elektrische gitaar. De gitaar geeft het rock element aan de muziek, maar verder is het uitgekiende naar oude soul neigende muziek. De mix maakt het uniek en daar hoor je waarschijnlijk de invloed van Dan Auerbach.

Van elk nummer spat de muzikaliteit af, de finesse en beleving van de muzikanten. Mooi in dit verband is de bescheidenheid en relativering die bij Danny Billingsley past, luister maar naar "(Am I Just) Wasting My Time?". Hij lijkt geen idee te hebben van de impact die deze muziek heeft. Het is hoog tijd dat dit verandert.