8-1-2020
Warmrain – Back Above The Clouds:
Debuteren met een dubbelalbum, dat is lef hebben toch? Het Engelse Warmrain heeft volgens eigen zeggen 8 tot 10 jaar over het maken van dit album gedaan. Ze hebben de tijd genomen om de muziek te ontwikkelen. Hebben de tijd genomen om hun levenservaringen er in te verwerken. Ze hebben zelfs hun levensfilosofie in dit concept album verwerkt.
Al dit schaven en verbeteren heeft tot een mooi geheel geleid. In deze, vooral in de prog rock scene, gewaardeerde muziek voel je voortdurend de spanning en de intentie. Dat maakt het denk ik ook prog rock. Het rockt wel, maar op een hele beheerste en ingehouden wijze.
De bepalende figuur en zanger lijkt Leon Russell te zijn. Zijn visie en werk worden vooral beschreven op hun site. Zoals zo vaak luister je na het lezen van dit bijzondere verhaal anders naar de muziek. Snap je waarom het zo gemaakt is en ervaar je nog meer de diepgang van de muziek.
Het is prog rock, dus soms gaan je gedachten naar andere bands in dit genre. Belangrijk is dat het daardoor niet plat en als een herhaling van zetten gaat voelen. Daar zijn ze heel goed in geslaagd. Het enige waar ik maar niet uitkom is de stem van Leon Russell. Ik denk telkens naar de grote Steven Wilson te luisteren en dan weer naar Mariusz Duda van Riverside. Dat is alleen maar een groot compliment, want de zang is goed.
De consistentie van het album is zo goed dat het niet nodig is bepaalde nummers naar voren te halen om de kwaliteit te duiden. Misschien is alleen een waarschuwing op z'n plaats. Laat je aan het eind van CD 1 niet afschrikken door het nummer "Here Comes the Rain Again". De keuze voor deze cover van de Eurythmics is een vreemde dissonant, waar Leon Russell vast een goede verklaring voor heeft.
Overall is het album "Back Above The Clouds" een anderhalf uur durende heerlijke warme regenbui, of een anderhalf uur durende meditatieve douche.
15-1-2020
Marissa Nadler & Stephen Brodsky – Droneflower:
"Droneflower" gaat al heel lang mee op de 'De Draaitafel". De flarden muziek van het album die tijdens het shuffelen langs kwamen hebben het album altijd behoed voor wissen.
Dat kwam door de ijle zang van Marissa Nadler en door de bijzondere ook ijle composities. De muziek hangt heel losjes aan elkaar en lijkt in de ruimte te zweven. Ongrijpbaar en onpeilbaar, dat maakt het leuk, maar heeft ook wel een zekere gewenning nodig om te bevatten wat de muziek behelst.
Het album klinkt experimenteel, niet als een ongeveer tiende album sinds 2004. Nu is dit de eerste muziek van Marissa Nadler die ik leer kennen, dus ik kan er naast zitten. Er zit een complexiteit in die blijft boeien, die je telkens weer de oren doet spitsen om het goed te horen.
De samenwerking met Stephen Brodsky is een beproefd concept voor Marissa Nadler. Hij staat vooral bekend om z'n gitaarwerk in het rock en metal genre. Dit is voor hem dus een uitstap naar een hele andere stijl, al is er hier en daar een wat steviger bas te horen.
De combinatie geeft dus moeilijk te plaatsen muziek. Vanwege het ontbreken van een ritme sectie misschien te plaatsen in de ambient hoek, maar dan wel ambient met een twist.
12-2-2020
Jack Broadbent - Moonshine Blue:
De muziek van Jack Broadbent begint een lichtend baken te worden. Een enorm fijn teken dat er nog steeds artiesten zijn die zich ontwikkelen tot een groots vertegenwoordiger van de blues gitaristen.
Niet alleen het spelen van de slidegitaar gaat Jack Broadbent goed af, hij schrijft ook nog eens zijn eigen muziek. Hij laat z'n gemoed spreken door z'n muziek en zet daar een vette streep onder met z'n gitaarspel.
Elke song, het gitaarspel, de heerlijke zang, de teksten, dit is genieten op alle fronten. Maar de toverformule voor mij is de gitaar. Het gitaarspel maakt dit een top album.
Daarbij kan Jack Broadbent deze muziek ook nog eens met verve live neerzetten. Het album "Trail Of Tears" is daar een goed voorbeeld van. De sfeer die al met ruime mate op "Moonshine Blue" te horen is krijgt live nog een extra laag.
De aanbeveling lichtend baken is niet overdreven. Als het leven als beroemde muzikant hem niet al te zeer in z'n greep krijgt kunnen we van Jack Broadbent nog heel verwachten.
26-2-2020
Half Moon Run - A Blemish in the Great Light:
"A Blemish in the Great Light" is het derde album van Half Moon Run. De eerste "Dark Eyes" vond ik prachtig, de tweede "Sun Leads Me On" heeft me in een staat van twijfel gebracht waar ik nog steeds niet uit ben.
Nu, met "A Blemish in the Great Light" heb ik het oude gevoel terug. Dit is weer de muziek die me op elk moment aanspreekt en blij maakt. De harmonieën kloppen, de nummers stralen stuk voor stuk een vorm van schoonheid uit.
Het zijn pareltjes in de stijl van de klassieke popsong. De zo langzamerhand verloren gegane vaardigheid van popmuziek maken aan de hand van het rock idioom. De kunst die de Beatles tot in de perfectie hebben uitgewerkt. De kunde van de compositie en het uitwerken daarvan tot een stukje eeuwigheid, dat is wat ik bij dit album van Half Moon Run hoor.
Details in de muziek als het openen van een aluminium frisdrankblikje ("Jello on my Mind)", hartzeer die klinkt als de mooiste dag op aarde ("Favourite Boy"), wendingen van mooi akoestisch gitaarspel naar violen naar een gemixte climax ("Then Again"). In elk nummer klinkt vakwerk en het vermogen door om iets moois te creëren, zelfs tot aan het eind van het album ("New Truth"). En zo kan ik doorgaan, een briljant stukje muziek.
25-3-2020
Green Isac - Passengers:
Muziek uit Noorwegen (2014). Dat is geen verklaring, maar voelt wel als de reden dat deze muziek zo apart is.
Het duo Andreas Eriksen & Morten Lund maken muziek die een mix is van ambient, minimal music en elektronische muziek á la ooit Klaus Schulze.
De spanning in de muziek van Passengers zit in de geluidsefecten en de vaak minimale verandering daarin. Als echte minimal music maken de kleinste variaties de muziek onweerstaanbaar. De associatie is snel gemaakt met een tocht door eindeloze bossen of langs enorme fjorden, omgeven door vlakten van ijs en sneeuw. De bijpassende krakende geluiden in het nummer "Gepra" maken dat heel aannemelijk.
Verwacht dus geen zang, soms hoor je een onduidelijke stem zoals in het nummer "Commandante". Niet dat zang gemist zal worden bij deze muziek, de geluiden zijn beeldend genoeg. De trance in deze muziek is een zangstem op zich. Een ondertoon die je als een stem langs deze geluidscreaties leidt. Een verhaal dat op vele manieren verteld wordt en je telkens ademloos meeneemt.
Jammer dat de band alweer 5 jaar stil lijkt te liggen. Ik hoop op nieuwe muziek.
29-1-2020
Sinds de eerste keer dat ik "Memory 417" hoor heb ik het idee dat dit het product van een lang rijpingsproces is. En misschien is het dat ook wel, alleen heeft die rijping dan zonder de ervaring om dit soort albums te maken plaats gevonden. Als de informatie klopt dan is dit album van In Quantum, Eric Peterson, een debuut album!
Dat is bijzonder omdat deze dark ambient muziek zo heftig en doordringend is en zo conceptueel over komt dat het bijna niet het product van een onervaren artiest kan zijn.
Alles rond dit album ademt verhaal, vervreemding, verlatenheid en af en toe onpeilbare leegte. Als de muziek niet direct dit effect op je heeft, dan zet de begeleidende tekst op Bandcamp je wel op dat pad. Het begint met "This album takes you to the mega cities of the future, early spring 2074". Daarna volgt een verhaal dat het begin van een goede science fiction reeks zou kunnen zijn. Lees dit terwijl de zware klanken van de muziek over je of door je heen denderen.
Af en toe laat een geluidsfragment of een stem je weten dat je niet volkomen alleen bent, maar dat zijn alleen misleidende fragmenten van hoop. "There's no way to run, there's no way to go!" (Suicidium). Er klinken louter echo's van wat eens geweest is. Als je in deze muziek onder gedompeld bent bestaat de rest van de bewoonde wereld even niet meer.
Er komen vele ambient album langs op de Draaitafel, maar bijna even zovele halen het niet tot de publicatie. "Memory 417" heeft nooit die twijfel gekend. Dit is vanaf de allereerste momenten indrukwekkende muziek, een voor mij nieuwe dimensie in dark ambient.
22-1-2020
Dat we nog een keer de release van een heuse Jan Akkerman CD zouden meemaken had ik niet voorzien. Oké, hij is nog erg actief in het live circuit, maar dat het creatief ook nog zo borrelde bij Jan Akkerman, dat verbaast me echt. Volgens mij is dat een unicum voor iemand die de 70 gepasseerd is. Hij is en blijft een geweldenaar, een bescheiden en charmante reus.
Het beeld wat ik bij mijn laatste Jan Akkerman live ervaring heb opgedaan past goed bij dit album. Het karakteristieke gitaarspel is uit duizenden herkenbaar. Het maakt niet uit in welke muziekstijl het opgenomen wordt, meteen is er een sfeer in de muziek die je als een warme deken om je heen kan trekken.
Als de muziek rond het gitaarspel van Jan Akkerman dan ook nog van een hoge kwaliteit is, dan krijg je een fantastisch live optreden of een tijdloos album als "Close Beauty".
De muziek op het album bevat flashbacks naar het roemrijke verleden, de Focus tijd, vele soloalbums, het "Tranquillizer" gevoel is er en er is nieuwe muziek die later als nieuwe "Tranquillizer" muziek gekend gaat worden. Het is een album vol "Close Beauty"s.
Dat de muziek dicht bij de persoon Jan Akkerman staat is te horen. Ik droom van een integrale live uitvoering.
19-2-2020
Jaye Jayle - House Cricks And Other Excuses To Get Out:
Ook het tweede album van Jaye Jayle dat op de "Draaitafel" is beland maakt diepe indruk. (de eerste was "No Trail And Other Unholy Paths")
Deze keer is de muziek wat ruiger en heel stuwend. De nummers zijn uitgekleed tot de essentie: zang, (elektrische) gitaar en drum. Soms klinkt er ook wat toetsenwerk tussendoor voor wat lichte accenten, maar dat valt in eerste instantie niet op.
De eerste indruk is heftig en met een zware hartslag. Er klinkt niet veel vrolijkheid in door, de titel is niet voor niets "House Cricks And Other Excuses To Get Out". Er is veel wat er door het hoofd van Jaye Jayle spookt.
"House Cricks" is in die zin het ruigste nummer. Het zou je af kunnen schrikken om de rest te gaan beluisteren, maar dat zou echt zonde zijn.
Het donkere en zware is de charme van de muziek. De bewoording is dichterlijk, soms vaag, soms heel direct, met veel ruimte voor eigen interpretatie. De beladen sfeer doet me denken aan "The End" van de Doors of New Order.
Niet iedereen zal deze heftige klanken als mooi of prettig ervaren, maar het raakt mij zeer. Deze muziek is een medicijn voor moeilijke dagen, om samen pijn van je af te blazen.
4-3-2020
Orb Mellon – Love Above:
Een album van Orb Mellon uit 2007. Er zijn er nadien nog 2 (2009 en 2013) gemaakt, maar die ken ik nog niet. Om maar aan te geven dat dit album en Orb Mellon een te koesteren ontdekking is, want komt er ooit nog meer?
Zelden hoor je op een recent album de delta blues zo gespeeld worden dat je het gevoel hebt met een grote blues artiest uit de jaren 60 te maken te hebben. Orb Mellon zingend met z'n gitaar en spelend op z'n mondharmonica, meer is het niet, maar qua sound is het compleet.
Je waant je op een plek in de warme zuiden van de VS in wat niet meer dan een schuur op een katoenveld kan zijn waar spontaan wat muziek gemaakt wordt. Het klinkt zo puur en uit het moment komend dat dit een toevallige opname lijkt.
Gelukkig blijkt Orb Mellon nog in z'n geboortestreek, Connecticut VS, te toeren. Bijvoorbeeld in "Black-Eyed Sally's Southern Kitchen & Bar" op 24 april 2019.
Dat komt toch wel heel bescheiden over. Ik zou er heel wat voor over hebben om daar bij te zijn als ik in de buurt woonde. Het past wel in het plaatje van de muziek, man met gitaar, waar dan ook.
Is deze kleinschaligheid een bewuste keuze of gaat er iets mis? Wat ik in de muziek hoor klinkt veel groter en niet alleen voor mijn oren denk ik. Met deze muziek zet je elke ruimte toch op z'n kop?
Als Orb Mellon op de een of andere manier aan de aandacht van het grote publiek ontsnapt is, hoop ik er een klein beetje aan bij te dragen dat deze heerlijk muziek de verdiende aandacht wel krijg.
Al helpt het niet als je niet via Tidal te beluisteren bent.
Views: 3