Het is weer zo ver. Er is weer tijd om een weekbespreking te doen, maar ook, het is tijd om in te grijpen. De lijst nieuwe muziek waar ik graag naar luister wordt te groot. Deels door de beperkte tijd om echt naar de muziek te luisteren, maar ook omdat er teveel muziek is die elke keer dat die langs komt meer "glans" heeft.
Een fenomeen wat ik na al die jaren natuurlijk goed ken. Niet voor niets staan er in mijn historie platen waar veel mensen hun schouders bij ophalen. Veel muziek gaat pas na een tijdje leven, zeker als er herinneringen bij komen.
Vroeger moest ik dan vaak snel naar de winkel om weer een doos met 10 
TDK SA 90 cassettes te halen, genoeg voor 15 uur muziek. Nu is ruimte geen issue meer, maar blijft het moeilijk om mooie muziek, maar nog net geen, hele mooie muziek te skippen. Meer is het niet, gewoon een keer op "delete" drukken i.p.v. "play".
Zelfs kiezen wat ik nu wil gaan bespreken kost me moeite. Dat ligt dan ook wel aan het feit dat de echte super mooie platen zich nog niet geopenbaard hebben. Daarbij wel aantekenend dat ik Adele of Coldplay niet behandel omdat die al alle aandacht krijgen. Toch zijn er wel CD's die ik in de aandacht wil brengen:
Andy Jackson - Signal To Noise (2014, Prog rock): Al wat ouder dus, maar op de een of andere manier aan de aandacht ontsnapt. Muziek van een opname technicus die o.a. met Pink Floyd gewerkt heeft. Hij zingt zelfs een beetje als David Gilmour. In de muziek klinkt een beetje Pink Floyd door, maar het is vooral meer rock wat je hoort. Ik wist niet dat deze relatie er was en heb het daarvoor ook niet gehoord aan de muziek. Die associatie lag er niet bovenop, het is gewoon heerlijke muziek om naar te luisteren.
Arno - Human Incognito (2016, Rock): En daar is dan opeens weer muziek van Arno (Hintjens). Een echo uit het verleden (o.a. TC Matic) waar in m'n herinnering nog steeds een gevoel van onontdekte oorden omheen hangt. (Ik heb een bizar heldere herinnering aan een avond (1985) waarop een vriend vroeg of ik muziek van TC Matic wilde opzetten en dat ik toen moest bekennen dat ik die op dat moment niet had.) De ontdekking is nog steeds uitgebleven ondanks het grote aantal platen die inmiddels op naam van Arno staan. Maar wie weet, ik ben zeer onder de indruk van dit album. Ik zal het maar typisch Belgische muziek noemen. Engels en Frans door elkaar met de super doorleefde stem en onderwerpen van Arno en de nog steeds bijzondere aanpak van de muziek. Een samenwerking van Arno met PJ Harvey, Eels en Perfume Genius. Hoeveel creativiteit zoek je?
Erik Wøllo & Bernhard Wöstheinrich - Weltenuhr (2014, Ambient, electronisch): Natuurlijk staat er door de week ook een deel elektronische muziek aan. Dit maal van een Noors - Duitse combinatie. Een combinatie die toch ook weer een mooie draai aan dit genre geeft. Soms wat ambient-tribal achtig, maar ook met een heel spacy Duits sprekende "engel" en met verrassende "ruimte" klanken die tot een soort stevige rit door het oneindige leiden. Kortom, dit zit weer vol met prachtige vergezichten en laat alle ruimte aan de verbeelding.
Temperance Movement - White Bear (2016, Blues rock): Af en toe is de behoefte om te rocken heel groot. Bijvoorbeeld aan het eind van de werkweek op weg naar huis. Als dan de muziek van Temperance Movement langs komt is het weekend echt begonnen. Niet dat ik me op dat moment echt kon uitleven in de trein, maar ik kreeg er wel kippenvel van. Dit was de energie die op dat moment zo nodig was. Dit wordt een blijvertje, een relatief jonge band, 2e CD, met een heerlijke, gruizige rock sound. Hier moet toch een groot publiek voor zijn? Ik wil ze graag live zien.
Yorkston Thorne Khan - Everything Sacred (2016, World): Deze muziek trof me vanwege de sfeer van de muziek en de hele mooie klanken, onder andere van de sitar. Zonder de info van Domino had ik volslagen in het duister getast over de achtergronden. (En zo ontdek je ook een label waar meer zeer interessante artiesten bij zitten.) Het is dus een drietal met ieder een eigen muzikale achtergrond die tot dit 'debuut' album zijn gekomen. Dit is geen popmuziek voor de hitlijsten, dit is om naar te luisteren en te ervaren. De sfeer is oosters maar niet op de uiteindelijk tot vervelens toe herhaalde wijze zoals ik die in het verleden veel gehoord heb. Dit is muziek die blijft boeien ook al versta je absoluut niets van de zang en is de boodschap merkwaardig (Little Black Buzzer).
Views: 20