Tijd voor de tweede editie van "De week van de CD-SCORE “draaitafel”". Wat is er deze week luister beleefd? Het concert van Medoly Gardot, maar ook de review van "Spoiwo – Salute Solitude" . Wat een mooie muziek is dat, de CD is nog onderweg (hoop ik).  Er heeft zich mede hierdoor een flinke verschuiving voorgedaan op de draaitafel. Vooral de sectie "Nieuw deze week" is groot geworden. Er zullen deze week dus rigoureuze keuzes gemaakt moeten worden om het beheersbaar te houden.

Vanaf het begin veel belovend, maar op de een of andere manier toch weer aan de echte aandacht ontsnapt is Ellesmere. Mooie akoestische gitaar en dwarsfluit, sfeerbeelden met onweer, paarden galop, etc.. Alle ingrediënten voor een mooi "romantische" plaat zijn er. Precies de muziek die je verwacht John Hackett en Anthony Phillips als gasten. De band is een project van Italiaan Roberto Vitelli. Wel jammer dat er in Canada ook al een band Ellesmere bestaat.

Muziek van dezelfde aard als Ellesmere is die van Eddie Mulder, het album heet niet voor niets "Dream Catcher". Mooie sfeervolle muziek. Akoestische gitaar, lichte synthesizer geluiden eronder. Ideaal voor luistersessies in het bijna donker om eens heerlijk bij weg te ... Maar pas op wie er met de droom van door gaat.

Wederom een interessante plaat van Gazpacho. Een Noorse band die al wat langer aan de weg timmert. "Tick Tock" uit 2009 was mijn kennismaking en sindsdien reden genoeg om ze te volgen. Geen hapklare brokken, maar symphonische / progrock muziek die moet groeien. Ze krijgen de tijd dus.

Een echo uit het verleden (2000). Hoe ik er tegenaan gelopen ben is me alweer ontschoten, maar dit gaat steeds meer onder m'n huid zitten. Rainbow Serpent is voor mij een totaal onbekende Duitse band. En de stijl van Duitse school klinkt in deze elektronische muziek door. Dat is ook het nadeel omdat ik hier teveel in herken, maar daar begin ik nu toch overheen te groeien en kan nu ten volle genieten van het gebodene. Wie weet ga ik deze plaat in de toekomst wel gericht opzetten.

Een andere groei diamant is Robin Borneman met  "Folklore 1 - The Waving Days". Ik heb de teksten er op nagelezen, en moet m'n bedenkingen over de stichtelijke aard terug nemen. Dat kan hem niet verweten worden. Wat er over blijft is het wonderlijke (excusez moi) verhaal wat er verteld wordt en de enorme emotie (van echt verlies?) die er uit spreekt. De teksten zijn dichterlijk en geven blijk van een zeer grote fantasie. Samen met de prachtige composities een plaat die van mij een mooie plek in de Nederlandse muziek historie mag krijgen.

Ook dit Slow Meadow met "Slow Meadow" (debuut album!) is een kandidaat voor een volledige review. Deze ambient/meditatie muziek is zeer de moeite van het ervaren waard. De combinatie Cello, piano en de omgevingsgeluiden uit de synthesizer zijn heel mooi op elkaar afgestemd. Waarbij ik vooral geniet van de leidende rol van de Cello geluiden. Wat een expressie geeft dat toch.

Liep ik daar toch tegen muziek van Bertus Borgers aan. Albums waar ik het bestaan niet van kende. Deze man draag ik een warm hart toe door zijn inbreng op de plaat "Gigs" en een optreden van "Cuby" (helaas niet in de oude bezetting dus). "Bertus Borgers & The Groove live" is dus een heerlijke plaat. Waarom wist ik dat niet?