Mamas & Papas - Monday Monday (1966): Als er een band is die een positief sixties geluid laat horen is het wel de Mamas & Papas.

Ik kan op Wikipedia bij dit nummer nog geen opmerking over "Flower Power" vinden, maar de band wordt wel als Flower Power icoon gezien. Het hoogtepunt, Woodstock, is 3 jaar later, deze single mag waarschijnlijk toch wel tot de begin periode gerekend worden.

Hoe dan ook, ik vind het een heerlijk nummer. Door de mooie zang een nummer om vrolijk van te worden. Het nummer lijkt over een mooie herinnering aan een liefde te gaan. Voor mij is het een mooie herinnering aan de muziek van de jaren 60.

Focus - Sylvia (1972): Een voorbeeld van de prachtige popmuziek die ook in Nederland gemaakt is. Muziek die wat mij betreft hoog in de top 100 zou moeten staan. Ik vrees echter dat veel van de stemmers van nu deze muziek niet eens kennen. Ook dat zit in de Nederlandse cultuur. 

Eigenlijk gek dat het zo gaat, alle muziek is bereikbaarder dan ooit. Toch blijft het Nederlandse rock product in de Top 2000 achter, en dat beslist niet vanwege de kwaliteit. Jan Akkerman heeft bijvoorbeeld een wereldwijde status als gitarist.

Of moet ik niet zeuren en gewoon zelf blijven genieten van deze muziek?

Beatles - When I'm Sixty-Four (1967): Dit is geen single, maar een LP-nummer wat in de Top 2000 staat.

Alleen Beatles fans kiezen zo'n nummer, en velen zien waarschijnlijk deze leeftijd naderen, of zijn er net overheen. Dat kan de populariteit van dit nummer verklaren. En omdat het zo'n fantastische compositie is natuurlijk.

Het is weer een staaltje smeedwerk wat op voorhand geen succes lijkt worden. Fagotten, klarinet, buisklokken, een lullig bas ritme en wel een heel beeldend verhaal over "later".

De intonatie van de stem van Paul McCartney doet ook veel, hij weet het wel heel beeldend te zingen. Een van de vele nummers van de Beatles met een aantal kippenvel momenten. Er zitten van die momenten in het nummer waarin de details zo mooi zijn dat ik het er koud van krijg. Brrr.

Cat Stevens - Lady d'Arbanville (1970): Ook een begenadigd componist. Cat Stevens heeft vele mooie nummers gemaakt in de jaren zestig, begin zeventig.

Een nummer wat nooit in de Top 2000 zal komen, maar waar ik ook erg van geniet is "Banapple Gas" uit 1975. (Nu heeft het toch een plekje gekregen) De speelsheid in de muziek is denk ik wel een kracht van Cat Stevens, het geeft zijn muziek een heel luchtig karakter. 

Dat dit nummer zo mooi is lijkt echter een andere oorzaak te hebben. Ik lees net dat het een "madrigal sound" heeft. Iets middeleeuws dus. Dat kan de aparte uitstraling van het nummer verklaren waar ik zo gek op ben.

Anouk - I Don't Wanna Hurt (2008): Hoewel Anouk als rock chick  heel mooie muziek heeft gemaakt is ze toch op haar sterkst in de ballades.

Mede denk ik doordat de teksten dan beter tot hun recht komen. Ze zijn niet zo vrolijk en  gaan vaak over pijn, maar daar kunnen heel veel mensen zich juist in herkennen. Neem de muziek van Marco Borsato maar eens. (Om maar eens een actuele combinatie te maken (Voice of Holland)) Zijn populairste nummers gaan over relaties en alles wat daar bij hoort.

Anouk houdt het persoonlijker. Ik ben er pas sinds kort achter dat de nummers van Anouk wel een paar refreinen bevatten, maar dat er daarnaast altijd lappen tekst zijn. Teksten met een verhaal en met een kop en een staart. Daarom is meezingen altijd zo lastig.

Crash Test Dummies - Mmm Mmm Mmm Mmm (1994): Wat een naam voor een band, en dan met zo'n gevoelig nummer komen.

Wat een stem heeft  Brad Roberts, heerlijk! Het ritme, het zingen en het neuriën maken de plaat.  De tekst is wonderlijk en geeft de lading aan de muziek. Wat je er verder ook in hoort.

Emerson Lake & Palmer - Lucky Man (1971): Ik weet nog dat ik dit voor het eerst (bewust) op de radio hoorde. (In 1975 dacht ik.)

Ik was overdonderd. De cassette recorder was niet al bij voorbaat aangezet bij de aankondiging. Wat baalde ik na afloop verschrikkelijk dat het nummer niet was opgenomen.

Hoe kon het dat er nog meer muziek was die ik niet kende en zo mooi was? Wat is er dan allemaal nog meer te ontdekken?

Dit soort ervaringen hebben misschien mijn nogal hardnekkige zoektocht naar steeds weer nieuwe mooie muziek gevoed. Ik moest op een geven moment wel de conclusie trekken dat hoeveel mooie muziek ik inmiddels ook gevonden had, dat ik altijd weer naar nieuw op zoek ga.

Maar nu is het tijd om terug te kijken. Wat een mooi intro, alleen hiervoor zou ik het al doen. Prachtige gitaarklanken. Meestal houdt het dan op, maar nu gaat het verder. De super mooie samenzang boven het gitaar geluid is ook zo mooi dat alleen verbluft meeluisteren een optie is.

Enkele nummers bereiken dit stadium en zitten voor altijd in m'n geheugen. Er is nu echter een overtreffende trap. Als eenmaal de synthesizer klink ben ik helemaal weg tot verloren als aan het eind de basklanken daarbij komen. Oohh!

UK - Rendez-Vous 6:02 (1979): Een melancholisch nummer met een mystiek verhaal.

De opbouw en arrangementen zijn perfect. Zang, piano, synthesizers. Mooi gezongen.

De break met de "piano-" solo die overgaat in de synthesizers zijn het helemaal. En daarna wordt het ook nog een keer helemaal afgerond aan het "open einde". Soms zijn uittro's ook prachtig en niet alleen maar een stop omdat het een keer stoppen moet.

Beach Boys - Tears in the morning (1970):  Heel lang wist ik niet dat dit nummer van de Beach Boys was. Het leek me nog zo'n Flower Power nummer van een onbekende groep zoals je die in die tijd wel meer had. 

Achteraf had ik het wel een beetje aan de zangstem kunnen horen en aan de manier waarop het nummer in elkaar gezet is. 

Wat ik vooral miste als hint is de rock & roll die toen toch een groot deel van de muziek van de Beach Boys bepaalde. Dit klonk te lief. Maar deze ontwapende pracht is dus ook aan die superband toe te wijzen.

Toch blijft het een ongewoon subtiel nummer voor de Beach Boys. Of is dat alleen maar mijn perceptie?

Beatles - Twist And Shout (1963): Een nummer uit de begintijd van de Beatles, maar de single is volgens Wikipedia uit 1964. 

Perfecte rock & roll, een prachtig klinkende rock & roll gitaar, het lekkere drumwerk en de zang. In de zang maken ze het verschil met de over de top, bijna hysterische zang en koortjes. Nog steeds een feest om naar te luisteren. Als rock & roll band al groots en er kwam nog meer.

Anouk - Jerusalem (2005): Een openhartig bijna wanhopig nummer van Anouk, fantastisch vertolkt in dit stevige nummer. "I want to save me from myself so here I am I hope it's not too late", zegt genoeg. Muziek als therapie: "I need some guidance, to get me out of this hellhole".

Ik vraag me telkens af of de tekst het nummer zo populair gemaakt heeft of gewoon omdat het zo'n heerlijk rock nummer is. Voor mij is het laatste namelijk vaak voldoende. De persoon Anouk maakt dat ik meer wil weten. Ze is recht door zee, daar houd ik in ieder geval van. Jerusalem!

Doors - Break On Through (To The Other Side) (1967): De onnavolgbare Doors. Hoe kan je met weinig middelen (1 gitaar, 1 drummer, 1 orgel, 1 zanger) zulke mooie en complete muziek maken. Ik verbaas me er elke keer weer over.  

Veel is natuurlijk te danken aan het orgel van Ray Manzarek en de zang van Jim Morrison. Meer dan een boegbeeld voor de band. De vaardigheid van het schrijven van nummers is een tweede. Ik weet niet hoe dat ging, maar kan me nooit voorstellen dat de intensiteit van de muziek zorgvuldig in elkaar gezet is.

De thema's van de teksten en de voordracht zijn uiteindelijk bepalend geworden. Vooral live is dat buitengewoon. Wie de Doors film nog nooit gezien heeft is nog niet betoverd. Of het witte of zwarte magie is moet ieder maar voor zich bepalen.

Sting - Moon Over Bourbon Street (1985):  De Police stopte en Sting ging solo verder. Even afwachten wat daar van komt. En toen kwam "The Dream of the Blue Turtles". Een meesterwerk met onder andere "Moon Over Bourbon Street". Zo mooi.

De live uitvoering in Ahoy in 1986 is nog steeds een hoogtepunt in 40 jaar live muziek. Heel Ahoy hield de adem in, muisstil was het, iedereen was geheel bevangen door de muziek.

Mooi detail is ook dat een boek (Interview with the Vampire) tot dit soort inspiratie kan leiden.

David Bowie - Golden Years (1976): Lang niet alle muziek van David Bowie vind ik even goed. Maar er zijn van die uitschieters die wel heel, heel erg mooi zijn. "Golden Years" dus bijvoorbeeld. 

Elke keer weer wordt je meegenomen in het ritme en de flow. Geen idee waar de tekst over gaat, maar dat is ook niet belangrijk. Een paar zinnen ken ik uit m'n hoofd en dat volstaat om lekker mee te doen. Zelfs het stukje fluiten kan ik voor mijn gehoor lekker mee doen. Instant "feel good" muziek.

Soft Cell - Tainted Love (1981): Frisse muziek uit de as van de punk opgestaan. Enigszins naar de dans muziek neigend, maar toch voldoende rock om voor mij ook te  werken. 

Ook de stem van Mark Almond werkt, hij kan zoveel overbrengen in z'n zang. Jammer dat hij solo toch niet tot dit soort prachtige opnames is gekomen, maar met Soft Cell is alles op z'n plaats.

Of moet de rol van de producer hier niet onderschat worden? Uiteindelijk zijn er door Soft Cell maar een paar van dit soort hoogstaande nummers gemaakt. "Tainted Love" is uiteindelijk een cover, maar wel een hele mooie als je het origineel niet kent

Paul Simon - 50 Ways To Leave Your Lover (1976): Na het uit elkaar gaan van Simon & Garfunkel is dit de eerste muziek die ik uit de periode daarna opgepikt heb. Het kwam op een cassette terecht en kwam daarna vele keren langs.

Van interessante muziek werd het al snel een nummer wat ik per se wilde horen Het werd een nummer wat ik heel graag meezing omdat ik de tekst inmiddels uit m'n hoofd ken. De kracht van een goeie compositie en lekker zingbare teksten. Het kan zomaar een plekje in je hart krijgen.

Is Ook Schitterend - Voltooid Verleden Tijd  (1997): Ik was in die tijd heel vatbaar voor de melancholie van deze muziek. Na 4 jaar een avond opleiding te hebben gedaan kon er weer volop gevolleybald worden. Volleybal op mijn hoogste niveau ooit.

Een prachtige tijd in en om het volleybal. Het is nog steeds is een nummer met mooie herinneringen. Voltooid verleden tijd.

De stem van Joost Marsman raakt bij mij precies de juiste snaar. (Jammer dat hij maar zo kort met I.O.S. te horen was.) De band en de opname doen de rest. 

Steve Harley & Cockney Rebel - Make Me Smile (Come Up And See Me) (1975): Ook een lekker meezing nummer. Al valt dat niet mee om de zang van Steve Harley een beetje te benaderen.

Muziek uit de tijd dat ik popmuziek en de historie begon te ontdekken. 

Eigenlijk was ik een beetje teleurgesteld omdat ik inmiddels het hemelbestormende "Sebastian" kende. Uiteindelijk heeft dit nummer ook z'n impact gehad. Puur omdat het zo lekker in het gehoor ligt.

Earth & Fire - Song Of The Marching Children (1971):  Al eerder heb ik een beetje wanhopig opgemerkt dat Nederlandse rock muziek in de Top 2000 op de muziek onwaardige plaatsen staat.

"Song Of The Marching Children" is daar een schrijnend voorbeeld van. Wat een pracht en finesse zit er in dit nummer. Wat een stem heeft Jerney Kaagman. Wat een rillingen lopen er over m'n lijf als ik dit hoor. Muziek om van te gaan janken. Monumentaal, wat kan ik er nog meer over zeggen. De verbazing voor de lage erkenning komt telkens naar boven.

De broertjes Koerts verdienen een standbeeld!