Fleetwood Mac - Oh Well, Pt. 1 (1969):  De mooiste versie die ik ken is een live versie. Wat deze versie betreft, op Wikipedia staat: "A live version of the song was included on the 1998 compilation The Vaudeville Years". 

Er zijn weinig nummers mooier dan deze van Fleetwood Mac. Het begin met de gitaar noten en die worden later gedubbeld met nog een gitaar, overgaand in een climax voor het nummer echt begonnen is. Dit is voor mij al het einde.

Het gaat maar door met de klappen op de drum, waarna er een stukje met alleen zang is waarin je een zaal stil kan horen zijn en de verwachting rondwaard. Als snel volgt een tweede break met gitaarspel waar ik de rillingen van krijg. En zo gaat het nog even door.

Wat ik ook heel mooi vind is de atmosfeer van de opname, er klinkt voortdurend een live gevoel doorheen. Ik ben ook gek op hoe de drums klinken van Fleetwood Mac. Dat is op veel van de muziek in die tijd te horen. Hoe ze die klank maken is me een raadsel. Dit is een nummer met alleen maar hoogtepunten.

De studio-versie is ook prachtig en vooral veel langer. Daarin zit in part 2 een hele mooie break met alleen gitaar en een fluit. Ook super mooi, maar toch niet de mooiste uitvoering.

Beach Boys - Sloop John B (1966): Een van de mooiste Beach Boys nummers. Ook met een ijzersterk begin, de fluittonen gevolgd door de zang en daarna bijgevallen door de bas-gitaar. Waar ik echt de rillingen begin te krijgen is als de uithalen overgaan in de zang.

Ik merk nu dat ik het nummer al een tijdje niet beluisterd heb. Terwijl ik dit opschrijf heb ik het nummer op de oren en schieten me de tranen in de ogen. Wat een pracht, wat klinken die "klingel-klangel" gitaar noten toch mooi, wat is de zang prachtig. Wat een heerlijke tempo versnelling aan het eind. 

Ik heb dit vroeger zo vaak langs horen komen op een van de cassettes die ik had. Daarna is het toch wat in de verdrukking gekomen met het uitbreiding van de muziek collectie. Onterecht, maar ook een gevolg van het niet vinden van een heel album vol van prachtige Beach Boys muziek. Dat zullen de fans niet me eens zijn, maar ik heb het vaak geprobeerd.

Dave Brubeck - Take Five (1962): Uit de jazz hoek kunnen af en toe ook fantastische composities komen, zoals bijvoorbeeld "Take Five". Met een paar nummers heb ik wel een klik, dat zijn dan wel de nummers waarin rust ook een plaats heeft.

Deze muziek moet de gelegenheid krijgen om op je in te werken. Om in dit geval het spel tussen voornamelijk piano, bekkens en saxofoon mee te kunnen maken.

Simpele tonen en noten die samen iets met je doen. De mooie klank van de saxofoon is daar natuurlijk ook een oorzaak van. In deze muziek is iets universeels gevangen.

Seal - Crazy (1991): Ik ben bang dat ik dit nummer vooral zo mooi vind doordat de magische studio hand van Trevor Horn hier achter zit. Hij weet de geluiden zo te laten klinken en aan elkaar te koppelen dat ik daar direct als een alarmbel op reageer. 

Natuurlijk is de zang van Seal zelf ook een factor, hij is een fantastische zanger. Maar direct denk ik ook dat de stem kan schitteren door de aanpak van de productie.

Sorry fans, ook dat "Kiss From A Rose" gesneuveld is in geweld van de andere muziek in de hoogste 300 van de Top 2000.

Who - See Me, Feel Me (1970): Al redelijk snel nadat ik belangstelling kreeg voor de popmuziek kwam ik in contact met de rock-opera "Tommy". Het nummer waar ik toen stijl van achterover viel was "SeeMe, Feel Me". Ik vond het zo bijzonder qua tekst en zang, alleen daarmee al had de Who voor mij een definitieve plek veroverd in de muziek geschiedenis.

De euforie is iets gezakt doordat mijn beeld van de popmuziek nu veel breder is en de Who als band het gevoel met hun andere muziek niet hebben kunnen versterken. Toch is dit nummer nog steeds een van de smaakmakers van de popmuziek uit die tijd.

Steppenwolf - Born To Be Wild (1968): Het gevoel van vrijheid spat van dit nummer af en wordt met gepaste intensiteit  '"wild" neergezet door de zang en instrumenten.

De kunst van "wild" is het idee en verwachting neer te zetten van "wild", maar het bij die verwachting te houden. Voor sommigen zal de grens overschreden worden, maar voor mij is dit in deze song in de juiste verhoudingen.

Het hele beeld wordt sinds m'n 16e ook versterkt doordat ik toen tijdens een schoolreis de film "Easy Rider" gezien heb. Heftig! Dat heeft indruk gemaakt, ga maar kijken. Prachtige beelden bij dit nummer, maar alles heeft z'n prijs. En ik rij niet eens motor.

Kraftwerk - Autobahn (1975): Dit nummer is mijn eerste kennismaking met elektronische muziek en waarschijnlijk de eerste indicatie dat ik daar erg gevoelig voor ben. Het werd nog vaak afgedaan als muziek die door machines gemaakt was en dus niet mooi kon zijn. 

De huidige concert tour waarmee Kraftwerk al een jaar bezig is bewijst het tegendeel. Ik heb het genoegen gehad om tegen het podium aan te staan in een vol Paradiso op 16-1-2015 met de "The Catalogue 12345678 in 3-D" tour (foto's). 

Dit klinkt misschien nog voor de hand liggend, maar in Paradiso werd maar liefst 8 dagen de muziek van Kraftwerk ten gehore gebracht. Op elke avond een andere fase van de Kraftwerk muziek belichtend. Het was zo indrukwekkend! 

De clip bij "Autobahn" kwam natuurlijk ook weer langs en ik heb weer genoten van de VW Kever die nu in 3-D over het asfalt ging. Het beeld van de Kever en die eindeloze wegen is een geweldige aanvulling op de muziek.

De muziek zelf verveelt me ook geen moment. Ik kan me nog een hele warme zomeravond herinneren waarin ik de vrijheid genomen had om dit buiten in de avondrust behoorlijk hard te draaien. Ja, koude rillingen waren dus het gevolg. Zo zijn er nog een aantal momenten waar het nemen van de tijd voor deze muziek vastgelegd is in m'n geheugen. Ik heb niet eens wat met auto's.

Ten Years After - I'm Going Home (1971): Het ultieme rock & roll live nummer. Om het maar eens kort en krachtig samen te vatten. Wereldberoemd bij de kenners en liefhebbers van onvervalste rock & roll. 

Terugkijkend in de geschiedenis ook zo'n beetje het laatste avondmaal van de rock & roll. Lange gitaar en drum solo's zijn door boze tongen in een kwaad daglicht komen te staan en voor we het wisten zat mijn generatie met disco opgescheept en de hele meute ging er achteraan. Althans, zo heb ik het ervaren.

Gelukkig bewijst de notering in de Top 2000 dat de rock & roll niet dood is en dat er nog steeds mensen zijn die hierbij uit hun dak kunnen gaan.

Ik kan zo verlangen naar een concert waarin een band á la Ten Years After optreedt. Nog eenmaal het lichaam laten gaan op de rock en de roll en het lichaam pijnigen alsof er niet bijna 40 jaar voorbij zijn. Ik blijf dromen.

Beatles - All You Need Is Love (1967): Het zal inmiddels aan velen voorbij gaan omdat het gewoon geworden is, maar ik vind het begin van "All You Need Is Love" een fantastisch statement in relatie tot de intentie van de song.

Het begint namelijk met de Marseillaise-tonen door blazers en cello. Deze geluiden zijn heel mooi gelinkt aan de boodschap "All You Need is Love". Voor mij klinkt dit begin door die instrumenten keuze en door het volkslied als een mooi verdekte boodschap aan alle overheden en machthebbers. In deze tijd met de aanslagen in Parijs helemaal een saillant detail.

Er zit een enorm verhaal aan dit nummer, te lezen op Wikipedia, ik vind het zeer de moeite waard. Daarnaast is nummer dus een geniale boodschap aan iedereen, op een fantastisch originele manier. Superlatieven schieten hierbij tekort.

Gewoon luisteren en omarmen.

Supertramp - Dreamer (1974): Na de "ontdekking" van de popmuziek in de zomer van 1973 (Earth & Fire,  Albert Hammond, Stealers Wheel, 10CC, Alice Cooper, Slade) en de eerste verkenningen van de reeds voorbije historie op dat moment (Beatles, Rolling Stones) was Supertramp de eerste band waar het beroemd worden en de oneindige bewondering bijna gelijk op gingen.

Doordat ik de release van "Crime Of The century" gedeeltelijk had kunnen vastleggen op een cassette bandje was ik al snel helemaal weg van de muziek.

"Dreamer" had ik eerst nog niet op cassette. Ik haalde elke donderdag de Top 40 lijst en later ook de het Hitparade blaadje. De Nationale Hitparade werd op vrijdagmiddag uitgezonden. Ik wist dus dat "Dreamer" op vrijdagmiddag op de radio zou komen. Ik ben die middag als een gek vanuit school naar huis gefietst om hem op cassette te krijgen. Helaas te laat, maar later is het wel gelukt om een opname te versieren.

"Dreamer" dus, nog steeds een fantastisch nummer. Super mooi orgeltje, prachtige vocale uithalen en het typerende ritmische "klak-geluid". De inhoud van de tekst geven het nummer daarbovenop nog zo veel lading mee. Dromer of niet.

Moody Blues - Question (1970): Deze hit heb ik in die tijd volledig gemist. Ik heb niet eens de geringste aanleiding om te denken dat ik het nummer in die tijd op de radio gehoord heb. 

Ik leerde het nummer kennen door de jukebox in het wegrestaurant wat destijds aan het eind van Zwaag bij het Keern te vinden was (Nu Pejo). Daar gingen we met een paar klasgenoten naar toe, waarschijnlijk voor patat, en daar draaide toen "Question".

Bam! Dat kwam binnen, wat een prachtige muziek! Waar komt dat nou opeens weer vandaan? Weer zo'n moment die m'n eeuwige zoektocht naar nieuwe muziek gevoed heeft. Een donderslag bij heldere hemel. Nu zie ik weer dat het toen nog recente muziek was, het gevoel zal altijd blijven dat het een schat was uit een ver verleden. 

"Question" vind ik dus mooi en het is altijd mooi gebleven. Nu echt een parel uit het verleden. Iets waar geen tweede van is.

Pink Floyd - One Of These Days (1971):  De bewondering en vooral ook ontzag door de manier waarop anderen over deze muziek spraken is er altijd wel geweest. Vanaf de eerste kennismakingen tot het verpletterende "Wish You Were Here" in 1975 is de waardering gegroeid. 

Toen begon het ontdekken van de andere muziek van Pink Floyd, onder andere Meddle. De eerste keer Meddle luisteren was ook zo'n soort godsdienstige ervaring.

Stukjes en beetjes werden toen vaak op TV gebruikt als ondersteunende muziek. Toen dat in z'n geheel bij me binnenkwam, ergens in 1977, bleek de "sky" weer de limit.

Het bijzondere aan de Pink Floyd muziek is nog steeds dat ik zwaar onder de indruk kan raken en weer in vervoering raak. Nog heftiger dan vroeger (zal met de leeftijd te maken hebben, ik word al een beetje seniel), maar toch wel een indicatie dat ze iets bijzonders maken.

Mooie orgels en scheurende gitaren is kort gezegd waar ik hierbij zo op kick. De grenzeloos creatieve manier hoe Pink Floyd die geluiden combineert en varieert is van een onmetelijke schoonheid voor me.

Cream - White Room (1968): Hé, muziek waarbij ik even kan bijkomen, want gewoon heel goeie rock muziek. Ook geniaal, maar verpakt in gewone rockgroep geluiden.

Een nummer waar onderhuidse sentimenten door groeien. Veel meer kan ik er niet over zeggen. Het is altijd heerlijk om naar te luisteren, de breaks met de trommels en het lijkt wel viool, is wel iets waar ik naar uitkijk. Dit is voor mij een van de hoogtepunten van het nummer, maar dat klinkt zo mager er moet meer aan de hand zijn.

Zou dat het genie van Eric Clapton zijn op gitaar? Ik kan het niet beoordelen, ik kan het alleen voelen, en dit voelt goed.

Blur - Song 2 (1997): Ja, er zit soms ook wat 'moderns' in m'n lijst. Maar liefst 120 seconden lang. Maar wel 120 seconden euforie. De ultieme rock song? Het komt er zeker dichtbij. Deze energie vind ik heerlijk, krijg ik zelf ook nieuwe energie van en wil ik meer dan ik nog kan. Gaan! Whoohoo!

Iron Butterfly - In-A-Gadda-Da-Vida (1970): Dit is het enige nummer waarvan ik kan zeggen dat ik dat met naam en toenaam kende op de lagere school.

Ik had in die tijd veel contact met een klasgenoot die veel broers had die wat ouder waren. Hij vertelde me over een soort magisch nummer dat heel lang duurde en wat zijn broers helemaal het einde vonden en hij ook. Ik had geen idee. Ik kon me er niks bij voorstellen, maar de kreet "In-A-Gadda-Da-Vida" stond voor altijd in m'n geheugen.

Later was de eerste echte kennismaking via een radio programma. En ja hoor, ik moest het met m'n klasgenoot en z'n broers eens zijn. Wat een geweldig nummer! Wat apart! Wat een statement uit die periode is dit inmiddels geworden. Prachtig!

Beatles - I Am The Walrus (1967): Ik kan er niet omheen, nog een keer Beatles. Wederom een zo bijzonder nummer. Hoe kan je dat beschrijven? Wat ik niet wist, maar nu lees is dat de teksten met opzet zo onsamenhangend zijn (Wikipedia).  Zie daar, er valt wederom een mooi verhaal over 1 song van de Beatles te vertellen. 

Door de teksten en vreemde instrument geluiden is het nummer als een gedroomd sprookje geworden. Geen angst droom, maar een droom over een idiote maar wel plezierige reis, zeg maar op een cornflake, hi hi hi, ha ha ha. Ik krijg de neiging om al die idiote dingen ter illustratie op te gaan sommen om maar aan te tonen hoe prachtig dit is, maar dat gaat dus niet werken. Dit moet je ervaren.

Sting - Russians (1985): Weer zo'n nummer waar ik behoorlijk emotioneel van kan worden. Ik vind het zo knap dat Sting met dit nummer zo duidelijk gemaakt heeft hoe waanzinnig de koude oorlog tussen Oost en West was (is).

De toon is vooral naar de Russen toe. De zin "I hope the Russians love their children too" zegt alles. Daarnaast heeft hij de teksten op een stukje muziek gezet die ook zoveel lading geven aan de tekst. De bombast past hier geweldig goed. Ik ben ook zo blij dat hij dat nummer gemaakt heeft.

Een paar jaar later viel de Berlijnse muur. Ik vraag me altijd af of dit nummer daar enige invloed op heeft gehad...