(Concert Radiohead in HMH 20-5-2016)

Na 8 jaar (Westerpark) was het weer eens zo ver, het live aanschouwen van  Radiohead in Nederland, nu in de HMH.

Het optreden van 2012 (Ziggodome) is op de een of andere manier aan ons voorbij gegaan, geen idee meer waarom. We, is een grote vriend van me en ikzelf. Al sinds 2003 (Gelredome) proberen we de optredens samen te bezoeken.

Het nieuwe album (Moon Shaped Pool) en de hoge verwachtingen die Radiohead oproepen maakten het bij voorbaat al spannend. We hadden afgesproken om vooraf aan de overkant van de HMH wat te eten en op tijd over te steken om dicht bij het podium terecht te komen.

Al bij aankomst om 17:00 uur zie ik dat er een rij voor de ingang staat. Even moet ik de gedachte verdringen om er bij te gaan staan en dan binnen in de HMH wat te eten. Nee, samen even lekker zitten met een lekkere hap hoort er ook bij.

Ik kom aan een tafel terecht waar de rij en het groeien ervan goed te volgen is. M'n onrust neemt met elke blik erop toe. Maar, het bier smaakt goed, het eten ook en we nemen even de tijd om wat te praten.

Toch staan we om kwart voor zes ook in de rij die inmiddels veel te lang lijkt om nog redelijk dicht bij het podium terecht te komen. Alles lijkt tergend langzaam te gaan, maar als we binnen zijn is m'n opluchting groot. We staan ongeveer 6m van het podium. In een positie die ik inschat als prima om ook mooie foto's te kunnen maken.

Het voorprogramma is heel apart. De act Holly Herdon presenteert zich via een projectiescherm als een computer band. Er wordt geen woord gesproken en de computer muziek, aangevuld met leuke video beelden, wordt enigszins aangevuld met hun vervormde stemgeluid. Een leuke nieuwe vorm van muziek/theater waar vast nog veel in te ontdekken valt.

Uiteindelijk is het dan zo ver. Radiohead komt op. Ze spelen in het begin in het relatief donker. Is dat echt opzet? Heeft dat met de muziek van "A Moon Shaped Pool" te maken? Ik kan het niet plaatsen.

Er worden 4 nummers van het nieuwe album achter elkaar gespeeld. Het was me al opgevallen dat hier strijkers op te horen waren. Ter bevestiging zie ik Jonny Greenwood met een strijkstok op z'n gitaar bezig. Zo gaat dat dus. Het is wel meteen wonderschoon, ondanks dat ik het nieuwe album nog niet zo goed ken. 

Waar we staan klinkt het geluid perfect, wat aan de harde kant als de muziek luider wordt. Dus optimaal genieten. Er worden relatief veel rustige nummers gespeeld, best gek om te zien, maar als er gas gegeven wordt neemt de magie van de complexe ritmes ook toe.

Het unieke van Radiohead is uitblinken in schoonheid, in simpele klanken als ook in de meest absurde vervlochten complexe ritmes. Op de momenten dat de ritmes naar een climax gevoerd worden is luisteren beleven geworden. Alle gedachten worden weggedrukt door een magische "soep" aan geluiden met een biologerend bijna hypnotiserend effect. Bizar.

Het eerste hoogtepunt is "There There" van "Hail to the Thief". Er komen drumstellen bij voor zowel Jonny Greenwood als Ed O'Brien. Prachtig!

Het maakt bijna niet uit wat ze spelen het is allemaal even mooi en indrukwekkend. Ik heb natuurlijk m'n favorieten, zoals bijvoorbeeld "The Gloaming". Zo apart!  

Het kan natuurlijk niet eeuwig doorgaan, er wordt een korte onderbreking ingelast om toch maar aan te geven dat ook deze avond eindig is. Dan is het ook tijd voor "Paranoïde Android". Altijd al zo prachtig, maar nu worden de indrukken maximaal aangevuld met al die fijne herinneringen aan het luisteren naar deze muziek en begint m'n zicht troebel te worden door de tranen in m'n ogen.

Een beetje genant is het wel, maar het concert kan niet meer stuk. Thuis overkomt me dat wel als ik intens naar muziek luister, live lijkt de continue registratie van wat er allemaal gebeurt altijd in de weg te staan aan de volledige overgave aan de emotie. Tot nu dus, dit is me niet eerder overkomen, maar het kan dus wel.

Dit brengt me naar de band zelf. Hoe  wordt dit effect bereikt? De bandleden zijn op 1 na totaal niet extravert, integendeel. Alleen Thom Yorke heeft regelmatig contact met het publiek. De twee gitaristen staan ver aan de zijkant van het podium hun muziek te maken. Helemaal in de muziek opgaand. De bassist (Colin Greenwood) staat zelfs helemaal achter op het toneel. Geen standaard recept voor verbinding, maar het gebeurt toch.

Ik let voortdurend op wat Jonny Greenwood doet. Hij lijkt toch het genie achter al die bijzondere geluiden en ritmes te zijn. Al mag je ritmes van maar liefst 2 drummers (Phil Selway en Clive Deamer) natuurlijk niet onderschatten. Gitaar spelend is het al boeiend, maar hij doet ook veel bijzondere, meestal niet zichtbare bijdrages in zijn hoekje, vaak ook op z'n knieën gek genoeg.

 

 

 

 

 

Het is toch een totaalshow, daar zorgt Thom Yorke wel voor. Kennelijk bezeten van de muziek brengt hij z'n passie over. Af en toe ook duidelijk plezier hebbend in het enthousiasme van het publiek. Opvallend is dat hij veel instrumenten bespeeld. Vaak ook achter de piano bij de nieuwe muziek. Helaas met z'n rug naar het publiek toe. Een beetje ineen gedoken straalt hij z'n intensheid met z'n stem de zaal in. Ook zo apart dat het hierdoor niet minder wordt.

En dan maakt hij duidelijk dat ze het laatste nummer gaan spelen. Zonder veel schijn excuses of show. Het was goed zo en zo was het. We hebben er mooie herinneringen bij.

Setlist