Het Aanbod

Welke muziek vind je deze week onder de wekelijkse aankondiging "Draaitafel" bespreekweek", wat zijn de overblijvers na selectie van het aanbod?

Het succes van deze week is dat de lijst teruggebracht is tot een overzichtelijk geheel. In deze omvang kan ik elk album voldoende beluisteren om tot een tip/top van de week te komen. En vervolgens zijn ook nog de +/- 50 nieuwe albums terug gebracht tot een week keuze.

Die +/- 50 albums haal ik voornamelijk uit de nieuwsoverzichten. Ook dat is in een normale week prima te doen. De lust naar muziek is echter groter dan dat. Naast wat we privé nog draaien, verschijnen er tegenwoordig steeds meer lijstjes van grote muziek sites met een bepaald thema. Daarbij hebben de thema's over een bepaalde periode in de popmuziek m'n speciale aandacht, jaren 60, 80, flowerpower, et cetera.

In de ruim 50 jaar dat ik naar muziek luister zijn er periodes geweest dat niet alle aandacht naar muziek kon gaan. Zo is het leven. Door de streaming en media mogelijkheden van tegenwoordig staat de deur wijd open om die periodes in te halen. Daar ben ik continue ongericht mee bezig. Door de lijstjes komt dit in een versnelling, kom ik ook veel meer in aanraking met muziek waar ik zelf niet direct voor zou kiezen.

Daar is nu een berg titels ontstaan die ik niet kan negeren en waar ik ook echt alle aandacht aan ga schenken, naast de "Draaitafel". Af en toe een paar albums als een toetje van de week. 

De scope van de "Draaitafel" is niet beperkt tot de muziek van nu, maar de kans dat er nu een veel oudere titel in verschijnt is aanzienlijk.

De Opvaller(s)

Maar welke min of meer bekende artiesten hebben zich afgelopen week dus op de "Draaitafel" onderscheiden en gemanifesteerd als "Hé, dat is echt lekker om naar te luisteren!"?

Daniel Cavanagh ‎– Monochrome:

Wat een indringende muziek is dit van Daniel Cavanagh! Prachtige piano klanken en dito zang. Mooie gedragen nummers met een grote emotionele lading. Dit is een unieke plaat, deze kwetsbaarheid en openheid heb ik lang niet ervaren. Het luisteren van deze muziek vraagt om het ontdekken van het verhaal wat er achter zit, om te begrijpen waar deze emotie en pijn vandaan komt.

Gelukkig vond ik een interview met Daniel Cavanagh bij LouderThanWar. Hoofd ingrediënt van het verhaal is een vroeg gestorven moeder, dat verklaart veel. Dat Daniel Cavanagh vervolgens in staat is om dat op deze wijze neer te zetten is een kunststukje. Uniek vind ik de passages waarin alleen de piano klinkt. Zelden heb ik daar zoveel emotie in herkend. Uitermate heftig is het eind van "Some Dreams Come True" waarin aan het eind een kinderstem te horen is. Dit is pure schoonheid met eeuwigheidswaarde.

Wie is die Daniel Cavanagh dan? Tot m'n verrassing blijkt hij een van de oprichters van Anathema te zijn, geen onbekende op de "Draaitafel". Maar met zijn band heeft de muziek nog nooit zoveel impact gehad.

Tidal:

Spotify: