Die is begonnen met het zien van de ongelofelijk coole clips van "Clint Eastwood" en "19-2000". De muziek was natuurlijk deel van het plezier, maar het kwam pas een jaar later bij me op dat er misschien meer was. Volgens mij door een opmerking van een van de kinderen.

Er bleek dus meer te zijn. Een heel album vol geniale nummers. En wat voor nummers, de stijl is niet de muziek waar ik normaal gesproken warm van wordt.

Misschien ligt het aan de mix van stijlen? Hier heb ik wat hulp van Wikipedia nodig, want daar staat een opsomming die ik niet kan verzinnen: "Throughout the album, the band experiments with many combinations of a variety of musical genres including rock, trip hop, rap rock, art rock,  Britpop,  hip hop,  dub,  reggae, latin, psychedelia, and punk rock". Waar haalt Damon Albarn het allemaal vandaan?

De muziek is een nieuw terrein voor me, maar toch krijg je bij het beluisteren erg het gevoel van dat hier een genius achter zit. Zo ongewoon, maar toch mooi, zo origineel maar niet te afwijkend.

De zang van Damon Albarn is daarbij ook een groot facet. Daar gaat een bijzondere zeggingskracht van uit.

Daarnaast is er veel inbreng van andere artiesten die naadloos opgaan in de nummers. Het nummer "Latin Simone (¿Qué Pasa Contigo?)" met Ibrahim Ferrer moet ik dan ook noemen. Dat is zo apart. Dit nummer is een muzikale magneet, elke keer als ik dit hoor is het van "Huh, wat gebeurt hier?". Het zuigt je er in en laat je aan het eind weer los, je wezenloos achterlatend.

Nog zo'n staaltje is "M1 A1", het nummer wat m'n jongste dochter de stuipen op het lijf heeft gejaagd doordat ze midden in de nacht met het geroep wakker werd. Wie verzint zo iets?

En zo kan  ik bij elk nummer doorgaan. Dat is de muziek, maar de virtuele band is nog een ander ding aan deze plaat. De karakters zijn prachtig de beelden super cool. Hier is iets heel bijzonders gemaakt, heel uniek.

Toch maar een 27e positie als hooste notering voor "Clint Eastwood" en "19-2000" doet het nog minder. Shame on Holland!!!!