De muziek van de oude Fleetwood Mac, jaren 60, had in de jaren 90 al een cultstatus voor mij. Dat Peter Green de man was waar het om ging dat wist ik en dat hij al lang bij Fleetwood Mac weg was ook. Dat wel, maar in die tijd zonder internet had ik geen idee wat er van Peter Green geworden was. Dat ik ooit een keer een concert van hem zou willen bijwonen stond echter als een paal boven water.

In de tijd voor het optreden sprak ik m'n zwager een keer en het gesprek kwam op muziek en live optredens. Het bleek toen ook dat Peter Green naar Paradiso zou komen. M'n zwager woonde in Amsterdam en het was voor hem niet zo lastig om aan kaarten te komen. Zo spraken we totaal onverwacht af om met z'n drieën, met ook een vriend van hem, naar het optreden te gaan. Best raar, want zoiets hadden we nooit eerder samen gedaan.

De kaarten werden gekocht en op 4 november ontmoeten we elkaar voor Paradiso. Best ongemakkelijk, want in deze situatie kenden we elkaar niet. Gelukkig waren de vrienden het die de avond levendig hielden tot het optreden begon.

De band startte natuurlijk met een klassieker, dat is wat ik me kan herinneren (nu 29-7-2020). De muziek was lekker tot heerlijk. Wat best shocking was, was het uiterlijk van Peter Green. Wat zag hij er met die grijze baard oud en haveloos uit! Gelukkig was dat niet aan z'n gitaarspel te horen.

Wat ik naast het gitaarspel van Peter Green ook altijd fijn vond aan de muziek van Fleetwood Mac, is het gebruik van een gedempte drum. "Albatross" is daar een goed voorbeeld van. Gelukkig werd dit ook gespeeld en met de juiste drums. Het hoogtepunt van de avond voor mij.

Er is geen setlist bewaard die me aan nog meer herinneringen kan helpen. Toch zullen "Black Magic Woman", "Need Your Love So Bad", en "Oh Well" ook wel gespeeld zijn. Het was een mooie en inmiddels gedenkwaardige avond. Vooral ook omdat m'n zwager en z'n vriend opperden om buiten Peter Green op te wachten bij de artiesten uitgang. Ik vond het een bizar maar leuk idee, dus we gingen daar staan.

Tot m'n enorme verbazing kwam er niet heel veel later inderdaad een oude kromlopende man in het donker uit een deur aan de zijkant van Paradiso. Hij moest langs ons om op straat te komen, dus hij kon ons niet negeren. Het bleek toch Peter Green te zijn, onherkenbaar in z'n donkere jas en met een pet op.

Ondanks de pogingen om in gesprek te komen wurmde hij zich na een paar woorden de staat op en was binnen een paar meter niet meer dan de gemiddelde zwerver in Amsterdam. Met dit verschil dat hij er met een taxi vandoor ging. 

Ik kan zeggen dat ik Peter Green ontmoet heb, al is het maar heel even. Het is er wel een gedenkwaardige avond door geworden, naast het feit dat ik de Fleetwood Mac muziek door de meester zelf heb horen spelen. Iets wat ik zeer koester.

Helemaal nu hij van de week (25-7-2020) is overleden. Hoe jammer! Dat was ook de aanleiding om nog eens te gaan zoeken of ik nu wel achter het jaar en datum van het optreden kon komen. Het is dus gelukt 4-11-1996 was het. Vooral het feit dat het november was klopt met het beeld wat ik van de avond heb.

Via een foto op de site van de Irish Times is het gelukt. Wat een toeval dat ze voor hun artikel een foto van het optreden in Paradiso hebben gekozen! Nu wist ik tenminste het jaartal. Met die informatie ben ik ook bij Getty Images terecht gekomen en daar op de site staat gelukkig de datum van het optreden. Een hele speurtocht.

Voordat ik de datum wist heb ik de maker van de foto (Frans Schellekens) al een mail gestuurd met de vraag of hij de datum wist en of ik de foto zou mogen gebruiken, want bij Getty kost dat € 150,-. Maar nu blijkt dat Frans Schellekens ook overleden is (28-5-2019). Dat is op z'n site dus nog niet verwerkt. Jammer, want ik zou de foto zo graag gebruiken voor dit artikel, als kers op de taart van dit mooie verhaal. Ik heb daarom maar voorlopig een albumhoes foto gebruikt.