Daar waar de verwachtingen een maand eerder bij Mark Knopfler niet waargemaakt werden, slaagde Rod Stewart daar met vlag en wimpel wel in.

De bewondering van Rod Stewart is m'n hele leven op en neer gegaan. Bij m'n eerste kennismaking als zanger van the Faces was hij groots, dat was heel overtuigend. Later met "Sailing" van "Atlantic Crossing" een mijlpaal in m'n leven. Toch werden z'n maniertjes irritant en het flirten met disco muziek onuitstaanbaar voor mij.

Dat werd later allemaal meer in perspectief gezet, maar het beeld van Rod Stewart bleef wisselend. Toen de dames, m'n vrouw en een vriendin, aandrongen om naar z'n optreden te gaan had ik dus geen hoge verwachtingen, maar wist dat het ook niet helemaal een uitzitklus zou worden.

We zaten helaas op maximale afstand van het podium in de Ziggodome, maar wat Rod Stewart als eerste heel goed deed was zorgen voor veel licht en duidelijk zichtbare video schermen. Zo konden we evengoed veel zien en mooie foto's maken.

De eerste 3 nummers zijn mooie maar onbekende opwarmers en met "This Old Heart of Mine" ontstaat het eerste onverwacht fijne moment van de avond. Rod Stewart staat echt nog steeds z'n mannetje, dit zet hij wel heel fijn neer.

Met "Twistin' the Night Away" pakt hij me helemaal in, Rod Stewart en rock & roll is een hele goede combinatie. Rod Stewart is een fijne vertolker van muziek van anderen, zo ook met "The First Cut Is the Deepest". De uitvoering die ik eerder kende dan het origineel van Cat Stevens

"The Killing of Georgie (Part I and II)" laat horen dat Rod Stewart zelf ook mooie muziek heeft gemaakt. Ze zijn er wel, maar de sterkste muziek vanavond is toch wel het aandeel van de covers. Z'n rock & roll roots maken veel goed. Met "Sweet Little Rock & Roller" van Chuck Berry laat hij ons hart wederom even sneller kloppen.
Alsof het sentiment nog een boost nodig had zorgt hij er met "You're in My Heart" wel voor dat er niemand in de zaal meer onberoerd kan blijven. Op en top Rod Stewart en een eigen evergreen.

Z'n doorbreek hit "Maggie May" mag natuurlijk niet ontbreken. Ook zo'n nummer dat me bij is gebleven in de tijd dat ik de popmuziek nog maar net aan het ontdekken was. Mooi om het Rod Stewart eens zelf live te horen zingen.

"Sailing" wordt terecht bewaard voor de encore. "Da Ya Think I'm Sexy?" misschien ook wel, maar doet het niet voor mij. Zo wordt het gemixte beeld van Rod Stewart in stand gehouden, maar heeft hij wel laten zien een geweldige live performer te zijn. Zelfs op 68-jarige leeftijd.

Op het concert is werkelijk niets aan te merken. Het geluid is goed, het orkest is goed en de onderonsjes met diverse (mooie vrouwelijke) muzikanten zijn piekfijn verzorgd. Van voor tot achter wordt er een heerlijke show neergezet.

Dat hij fit is onderstreepte hij door na afloop van het optreden nog even 10-tallen voetballen de tribunes in te schieten. Geen flauwe rollertjes, maar in een keer met een uithaal de bovenste ring in!