M'n, toen nog, vriendin en ik hebben het bezoeken van concerten in 2009 definitief opgepakt. Het bijwonen van het optreden van Sinéad O'Connor in Paradiso was daar een van. Een mooie kans om het fenomeen Sinéad O'Connor eens zelf mee te maken.

Sinds haar album "The Lion And The Cobra" is ze een wereldster en maakt ze indruk met haar houding en omstreden uitspraken. De grootste reden om te gaan is natuurlijk haar bovenaardse stem. Zelfs al zijn de albums na "The Lion And The Cobra" steeds van een afnemende kwaliteit geweest. Aan haar stem lag dat niet.

Samen met een bevriend stel staan we dus vol verwachting in Paradiso. De band blijkt minimaal te zijn. Er zijn twee muzikanten mee die gitaar spelen of haar op keyboard begeleiden. Sinéad speelt zelf ook gitaar al is het duidelijk dat dit nog niet heel vertrouwd voor haar is.

Ze begint het optreden met de mededeling dat ze het frontvrouw zijn nog steeds wel eng vind en dat ze vooral komt om muziek te maken. Dit zou het laatste zijn geweest wat ze tegen het publiek zou zeggen, ware het niet dat haar gitaardraagband tegen het eind van de avond los is gegaan en ze plotseling het volle gewicht van de gitaar in haar handen had en ze zich daarvoor verontschuldigde.

Maar wat maakt het uit, ze zingt prachtig ook al staart ze daarbij voortduren naar de rand van het podium of heeft ze haar ogen dicht. Ondertussen probeer ik scherpe foto's te maken met m'n Blackberry omdat m'n camera het niet doet. Wat een stress is dat op zo'n moment. Grote vloeken schieten de eerste tijd door me heen.

Tegen de tijd dat "Troy" aan de beurt is, heb ik de situatie geaccepteerd en laat ik me meevoeren met het nummer. De emoties lopen zelfs zo hoog op dat ik de tranen van ontroering niet meer kan bedwingen. In die tijd was dat echt nog een unicum en ik wist me ook even helemaal geen houding te geven. Voelde me gevangen in de stroom van emoties die de stem van Sinéad O'Connor op me afstuurde. Er was geen verweer en geen ontkomen aan.

Na "Troy" kregen we even de tijd om weer bij zinnen te komen. Aan de hand van "Nothing Compares 2 U" speelde zich het zelfde scenario af. Zo hartverscheurend, zo indringend kan Sinéad O'Connor zingen. Met de juiste muziek is dat hemels.

Uiteindelijk draaide het concert voor mij om deze twee nummers. De  situatie bevestigend dat de start van Sinéad O'Connor fenomenaal goed was, maar dat daarmee meteen ook het hoogtepunt bereikt was.

Inmiddels (mei 2019) weten we dat Sinéad O'Connor zwaar te lijden heeft van depressies en mogelijk meer psychische problemen heeft. Dat heeft misschien wel geleid tot dat ene prachtige album. Het heeft haar wellicht ook in de weg gezeten om dit te overtreffen. We zullen het nooit weten.