Twee jaar nadat ik Sting voor het eerst solo had gezien in Ahoy kwam het volgende concert aan bod. Aan Ahoy heb ik ongelofelijk mooie herinneringen. De overweging om weer te gaan werd vooral bepaald door huiselijke zaken, ik was inmiddels vader geworden van een dochter. Dan kijk je toch heel anders tegen dit soort evenementen aan.

Via de volleybal had ik inmiddels een nieuwe vriendschap opgedaan. Dit werd het eerste concert dat we samen gingen bezoeken en ook nog eens met onze vrouwen/vriendinnen. We hadden zelfs geregeld dat we na afloop niet naar huis hoefden te rijden, maar alleen naar ons hotel hoefden te lopen. Hoe feestelijk kan je het maken.

Ik kan me erg weinig van het hotel herinneren en ook niet of we voor het concert uit nog iets gezelligs hebben gedaan. Het zou me niets verbazen als we heel laat in Den Haag aangekomen zijn en het hotel pas na afloop opgezocht hebben.

Ik kan me nog wel herinneren dat we lopend bij de Statenhal aankwamen, na enig gezoek. We waren in ieder geval te laat om nog dicht bij het podium terecht te komen.

Helaas zat zelf foto's maken er toen nog niet in, maar ook nu is er maar van 1 foto van het concert terug te vinden op het internet:

Deze laat wel mooi zien hoe jong Sting toen nog was.

Wat ook nieuw was ten opzichte van het Ahoy concert is het "...Nothing Like The Sun" album. Super mooi en mede veroorzaker van torenhoge verwachtingen. Dit spektakel wil je live toch ook voelen?

We werden op een heel mooi concert getrakteerd, de saxofoons van Steve Coleman en Branford Marsalis klonken weer prachtig. Kenny Kirkland deed z'n heerlijke toetsen werk, het was als vanouds. Alleen het magische moment ontbrak zoals ik dat in Ahoy meegemaakt heb. Dat kon de uitvoering van de nieuwe muziek, "The lazarus heart", "Englishman in New York", "Fragile" en "Sister moon" niet voor elkaar krijgen. Al was de eerste keer "Fragile" live mee maken echt wel een gedenkwaardig moment. Het kan niet elke keer hemels zijn toch?

Het hoogtepunt van de avond kwam uit onverwachte hoek. "Little wing", de Jimi Hendrix cover op "...Nothing Like The Sun" had tot dan toe geen indruk gemaakt. De live uitvoering met Jeffrey Lee Campbell sneed echter door m'n ziel. Daar krijg ik nog de rillingen van als ik daar aan denk. Wat een fantastisch gitaarspel was dat!

Wat er daarna volgde stond in geen verhouding en snap ik nog steeds niet. Waarom "From me to you" van de Beatles??? Gelukkig werd de avond wel waardig afgesloten met "Roxanne" en "Message in a Bottle" dat blijft live een feest.

Dat feestelijke hebben we niet vast kunnen houden. We hebben het hotel op gezocht en zijn gaan slapen. Dat hadden we van tevoren toch anders bedacht, maar als jonge ouder ben je gesloopt na zo'n dag.

Ik kwam nog wel een leuk krantenverslag tegen:  Leidse Courant | 18 april 1988 | pagina 6