Tidal:

Spotify:

De muziek van de Claypool Lennon Delirium maakt me blij. Blij omdat het heel mooie muziek is, maar ook blij omdat ik een waardige opvolger van de Beatles hoor. Sean Lennon laat horen eenzelfde talent te hebben voor bijzondere muziek. Niet dat het album als een Beatles album klinkt, daarvoor zijn er teveel "stijl-breuken" en het mist natuurlijk de inbreng van nog 3 Beatles. De herkenning zit in de stem verdraaiingen, samenzang, de malle, speelse en grappige wendingen en de opbouw van de nummers. Ik hoor John Lennon ook zo "Captain Lariat" zingen. In dit nummer is de herkenning wel heel groot.

Daarbij wil ik Les Claypool niet uitvlakken. Zeker niet, zijn bas is in grote mate het medium waar het Beatle-eske of Lennon-eske tot uiting komt. Mooi detail is dat dit duo net als Lennon & McCartney ook een Lennon + bas speler duo is. Daar krijgt ik kippenvel van. Is Lennon & Claypool het logische vervolg? De chemie die op dit album te horen is geeft in ieder geval aan dat hier iets moois ontstaan is. Laat het alsjeblieft niet eenmalig zijn!

De zoons van John Lennon zijn natuurlijk al heel lang de gedoodverfde opvolgers, maar maakten voor mij tot nu toe nooit muziek die zoveel los maakt als dit album. Zonder te willen beweren dat dit het doel was van Julian Lennon, heeft hij wel behoorlijk wat muziek gemaakt.

Zoals gezegd dit is het eerste album van Sean Lennon waar ik zoveel van z'n vader in terug hoor. Hij bindt zich niet aan een vaste samenwerking en heeft al met veel bands muziek gemaakt. Dit is dus de eerste met zo'n overduidelijk duidelijk verband met de muziek (talent) van zijn vader. De samenwerking met Les Claypool is er een om vast te houden wat mij betreft. Hier gebeurt iets!

Het Beatles tijdperk is al zo lang geleden, waarom je nog inhouden op dat vlak? Misschien is dit zelfs wel het album waarvan ook Sean Lennon denkt dat het nu wel eens kan en dat hij zich nu wel helemaal kan bloot geven op dat vlak en zich niet meer verplicht voelt om het anders te doen?

Terug naar waar het om gaat, de muziek. Dat kan ik simpel verklaren. Zet het openingsnummer maar op "The Monolith of Phobos". Als je dan niet direct van je stoel valt van verbazing en desoriëntatie dan hoeft het verder ook niet. Wat je hier hoort is wat Claypool Lennon Delirium is op dit album. Subtiel, apart, creatief, dus onnavolgbaar, met randjes als het moet, hemels, verrassend en een verpletterend geheel waarbij ik het niet droog houd.

Ok, sommige mensen laten zich niet zo snel overdonderen. De baslijn aan het begin van "Cricket and the Genie Movement I, The Delirium" dan? Dat is toch prachtig! Of het elegante "Boomerang Baby"? Zelfs het laatste nummer "There's No Underwear In Space" laat je nog even in verbazing achter. Dit nummer is het droomscenario met veel Pink Floyd-achtige elementen.

Natuurlijk schrijf ik dit allemaal vanuit de emotie die de Beatles muziek bij me losmaakt. Dat neemt niets weg van de kwaliteit en de pracht van dit album. Zolang de populariteit hiervan niet in de buurt komt van de meesters is mijn advies: Luisteren, maak de betovering mogelijk!