Het Aanbod
Welke muziek vind je deze week onder de wekelijkse aankondiging “"Draaitafel" bespreekweek", wat zijn de overblijvers na selectie van het aanbod?
Het feest gaat door, niet met de klappers van de afgelopen weken, maar er beginnen zich weer favorieten af te tekenen. Afgelopen week betrapte ik me een aantal keer op een onbewust meezing moment. Een kwaliteit die ik vooral hitparade muziek toedicht. Niet dat ik daarmee de onderstaande recensies wil degraderen, maar deze muziek is wel meer 'pop-muziek' dan die in lange tijd het selectie proces heeft doorstaan.
De Opvallers
Maar welke muziek heeft zich de afgelopen week dan onderscheiden en gemanifesteerd als "hé dat is echt lekker om naar te luisteren?":
Het album "Dreamers" wordt geopend met een ongelofelijk lekker stukje elektrisch gitaar werk, met heerlijk gierende en scheurende tonen. Na de intro verwacht je een mannenstem, maar dan verrassen de fijne vrouwenstemmen van de Bells Of Youth. Een verrassend goed klinkende combinatie. Het nummer wordt mooi uitgewerkt zonder een moment cliché te worden.
Dit is de strekking van het hele album. De zang is bezielend af en toe nog mooi uitgebouwd met gelaagde samenzang. Dames rock en pop op een behoorlijke originele en indringende manier gemaakt.
De schijnbare tegenstellingen van stevig gitaarwerk en mooi klinkende zang pakken verrassend goed uit. Het duurt wel even voor je de neiging onderdrukt om te kijken of er per ongeluk naar andere muziek is omgeschakeld, maar uiteindelijk is het heerlijk luisteren. Een zeer geslaagd tweede album voor The Bells Of Youth!
Heel vaak heb ik me de afgelopen weken afgevraagd of ik klaar was met deze muziek. Ja het was prettige muziek om naar te luisteren, maar is het meer dan dat? De vorm is op zich niet spannend. Een redelijk typische singer-songwriter. Er wordt goed gezongen, het is ook mooi en met gevoel voor detail opgenomen.
Het voordeel van de twijfel dus tot het moment dat er van alles aan de muziek op begint te vallen. Hé, die gitaar klinkt wel erg lekker. Goh, er wordt wel heel fijn gezongen. Je begint mee te tikken en te zingen. De muziek begint je te raken, de beschouwingen van Ben Watt beginnen te leven. Niet te snel skippen dus deze plaat, hij is mooier dan je misschien op eerste gehoor denkt!
Randall Bramblett is veel bekender dan ik aanvankelijk dacht. Hij heeft met veel grote artiesten samen gewerkt en heeft al een hele rits albums op z'n naam staan.
Z'n muziek is lekker stevig en gruizig en heeft een heerlijke swing over zich. Het gitaarwerk is vooral bluesy, een lekker orgeltje erbij en zingen maar. De zogenaamde funk en soul toevoegingen geven de muziek het extra's om boven de middelmaat uit te stijgen. Volgens mij kan je het "Whiskey Headed Woman" zelfs jazzy noemen.
Conclusie, dit is dus hoogstaande muziek, bij elke draaibeurt wordt het muziek beter en beter.
Weergaven: 11