Sinds ik Peter Gabriel in 1983 live gezien heb, zijn de hoogst indrukwekkende albums "So" en "Us" en het nog wat minder bekende "Up" uitgebracht, als zich in 2003 een nieuwe kans aandient. Alle reden dus om kort na het uitkomen van "Up" de draad weer eens op te pakken.

Samen met een van de (muziek)vrienden reden we naar Rotterdam. Het blijft een eind weg vanuit Hoorn, maar als je het combineert met een lekker hapje eten haal je meer dan voldoende uit zo'n avond.

Ik was een beetje onzeker over de avond omdat het al 20 jaar later was. Zou het nog een keer zo mooi worden of moet ik het verleden gewoon vergeten en hopen op een andere Peter Gabriel met een nieuwe wijze van live optreden.

Om te beginnen had ik een beetje de pest in over de kaartjes. De 2e ring halverwege Ahoy is nou niet bepaald een elite plek. Daar had Peter Gabriel een prachtige remedie voor: een rond podium midden in Ahoy. We zaten er bijna recht tegenover. Wat een meevaller was dat!

Het was de start van een onvergetelijk concert met zo ongeveer alle theatrale en spektaculaire elementen waarmee Peter Gabriel z'n status definitief vestigt. De populariteit van de live DVD's uit die tijd bewijst dat.

Vanaf het begin is alles optima forma, we kunnen alle bandleden goed zien op het soms zelfs ronddraaiende podium. Het geluid is goed te noemen voor Ahoy. We zien een muziekfeest op het podium, iedereen heeft er plezier in. Ook Peter Gabriel is duidelijk blij met bijval van het publiek.

Naast alle fantastische muziek die voorbij komt valt nog te melden dat The Blind Boys of Alabama op het podium komen om "Sky Blue" te zingen. Iets wat ik werkelijk prachtig vind. Ik heb de naam toen in m'n geheugen gekerfd, maar later kregen ze zoveel aandacht dat ik ze niet eens op hoefde te zoeken. Het was heel bijzonder.

Ondertussen veranderde het podium langzaam van vorm en kwam er uiteindelijk een soort schijf naar beneden, recht boven het podium. Tot ieders verbazing gaan Peter Gabriel en de achtergrondzangeres de lucht in en komen in een positie terecht waarop het net lijkt of ze op hun kop lopen. Heel toepasselijk wordt "Downside Up" gezongen zonder noemenswaardige inspanningsvervorming.

Het spektakel wordt daarna overtroffen in de Peter Gabriel mediashow, met een camera, veel TV beelden en meer. De juiste setting voor het nummer de "The Barry Williams Show".

Vanaf de CD was dit nummer me wel opgevallen, maar ik wist nog niet helemaal wat ik er mee moest. Na afloop van deze performance is het een van de hoogtepunten van het album geworden. Zo zie je maar hoe een live optreden je beeld kan veranderen.

Het concert gaat een paar nummers "normaal" door, totdat Peter Gabriel in een grote plastic bal kruipt voor "Growing Up". Heel apart om te zien hoe hij daarmee over het podium rolt en stuitert en het publiek in spanning houdt of hij ook nog van het podium af zou vallen. Dat is niet gebeurd, misschien maar goed ook.

Ook daarna is de koek nog niet op. Peter Gabriel stapt op een vouwfiets om "Solsbury Hill" te zingen. Ook best spannend, want hij was het duidelijk niet gewend.

Als "Sledgehammer" dan aan de beurt is en Peter Gabriel z'n lichtjes pak heeft aangetrokken, is dat bijna saai. "Sledgehammer" was dat allerminst.

Aan al het spektakel komt een eind. Een mooie versie van "In Your Eyes" wordt gebracht met natuurlijk de bas-stem van Tony Levin. Dat blijft leuk.

De afsluiter "Father, Son" van "Ovo" ken ik eigenlijk niet zo goed, maar blijkt een mooie stemmige manier om deze geweldige avond mee te eindigen.

Dit was een hele andere Peter Gabriel dan de eerste keer, nog intenser, nog betere muziek en nog veel meer theater en spektakel. Veel meer dan ik had verwacht en "Up" was voor mij ineens een veel beter album dan daarvoor.