Madeleine Peyroux blijft mooie albums afleveren ("Anthem") en dus proberen we bij haar optreden te zijn als ze naar Nederland komt. Deze keer staat ze in de grote zaal van Tivoli/Vredenburg. 

Tom Baxter mag het publiek opwarmen. Het album "Skybound" kennen we wel, dus we verwachten een mooi extraatje. De verwachtingen komen uit. Helemaal in z'n eentje weet hij het publiek te binden met z'n gitaarspel en zang.

Bij de opkomst van Madeleine Peyroux en de band worden we in het (steenkolen) Nederlands begroet, net als de vorige keer in Paradiso. Een andere tekst en weer een hele aardige poging. De goedgevulde zaal beantwoord het hartelijk. Er zitten duidelijk fans in de zaal.

Ik herken gitarist Jon Herington van de vorige keer in Paradiso. De band is nu uitgebreid met een drummer en een toetsenist, we mogen dus ook een ander optreden verwachten.

De muziek van Madeleine Peyroux wordt vanavond op een heel jazzy manier gespeeld. Dat is vooral de inbreng van de drummer. De toetsen vormen hele lichte accenten op de muziek. Het gitaarspel van Jon Herington is duidelijk wat meer zoals je dat bij jazz mag verwachten. Ik vind het geweldig klinken, mede dankzij de akoestiek van Vredenbrug natuurlijk.

Madeleine Peyroux is zich zeer bewust van de zware onderwerpen van haar muziek en beloofd na een paar nummers: "Well we're gonna cheer you up". "Party Time" moet het beloofde brengen. De muziek gaat me steeds meer onder de huid zitten en dat maakt me inderdaad vrolijk.

De relativering ligt echter alweer op de loer met de volgende aankondig. "I sing three kinds of songs: Lovesongs, blues en drinking songs". "Whiskey" bewijst haar gelijk als "bluesy drinking song". Heerlijk, het publiek begint nu ook mee te zingen.

Het titelnummer van het nieuwe album "Anthem" is het volgende hoogtepunt. Het blijkt een cover te zijn van Leonard Cohen en als je het weet hoor je z'n stem stem en uitstraling door het nummer heen. Erg mooi. Haar "stoner" song "Sunday Afternoon" was me op het nieuwe album al opgevallen en live pakt het net zo goed uit.

Even later vraagt ze zelf om een bijdrage van het publiek met "Honey Party". We volgen de instructie natuurlijk nauwgezet op en zingen met veel genoegen wanneer dat van ons verlangd wordt. De heerlijke flow had van mij nog wel even door mogen gaan. Volgens mij vond heel Vredenburg dat.

Als intermezzo zingt Madeleine Peyroux een paar nummers solo. Het valt me op hoe makkelijk ze zichzelf begeleid op gitaar. Het worden een paar heerlijk "swayende" minuten.

Het beste wordt voor het laatst bewaard. De band krijgt de gelegenheid om zich te profileren en we krijgen van iedereen een heerlijke solo. Gitarist Jon Herington is weer m'n favoriet. "We Might As Well Dance" wordt zo het hoogtepunt van de avond. Daar kunnen de encores niets meer aan veranderen.