WEEK 5 VAN DE CD-SCORE “DRAAITAFEL” 2016

Deze week de belevenissen van de "Draaitafel" op donderdag. Het nieuwe jaar is nog niet in het vertrouwde tempo belandt, zal dat ook nog even niet hebben. Wel komt er een periode met veel concerten aan. Dat aspect van het genieten van muziek staat gelukkig nog als een huis. Later meer.

Welke muziek heeft deze week mijn oren verwent? Nou, veel muziek. Vooral ook een enorme lijst met kandidaten om serieus beluisterd te worden. Na de eerste schifting is er heel veel muziek die in de basis interessant is achter gebleven. Later meer.

De muziek die je volgens mij echt mag niet missen is:

Brooke Waggoner - Sweven (Rock, Folk, World, Country): Toch al weer het 4e album van Brooke Waggoner. De eerste keer dat de muziek m'n aandacht trekt of uberhaupt in m'n blikveld is gekomen. De labels die Discogs er aan hangt zijn niet de reden om m'n aandacht te trekken, de aparte manier waarop de muziek klinkt wel. Er zijn opvallend veel strijkers te horen naast de gitaren of piano. Het ritme en de sfeer van veel nummers hebben een soort vertellende kadans die heel prettig is. Natuurlijk ook door degene die de verhaaltjes zingt, Brooke zelf. Muziek met eigen smaak en ruimte voor mooi.

Frore & Shane Morris - Blood Moon (2015, Electronic): Oude volks muziek, stammen muziek, is vaker een inspiratie bron. Vaak klinkt dat plat, maar nu kom ik de tweede keer in korte tijd muziek regen die me echt wat doet. Twee weken geleden waren dat Erik Wøllo & Deborah Martin - Between Worlds (2009), muziek met een verhaal, over de invloed van de (bloed) maan. Bijzonder is dat het vooral elektronische muziek is, maar dat er een "akoestisch" ritme onder door klinkt. De percussie klinkt heel echt, is misschien ook wel akoestisch. Het maakt de muziek heel "levend". Het geeft het het enigszins geheimzinnige "stammen" sfeertje. Heel fijn om naar te luisteren.

Kungens Män - Diskbänksockultism (2015, Rock): Als je de muziek hoort snap je waarom deze heren zich presenteren als "A cosmic music organism". Nog een quote: "Wooden soundscapes found in comet dust. Warped human brain waves due to heavy use of electricity. Always battling for peace, deconstruction and paradox. Dat klinkt toch wel als heren die een trip hebben vastgelegd. Niet alleen in woorden, maar ook in muziek. Met 4 lange nummers is de CD vol. Ze hebben de sixties opnieuw uitgevonden in de zin dat ze de lange psychedelische "improvisaties" tot stijl verheven hebben en er helemaal in los gaan. Een enorme kick als je er in mee kan gaan, een enorme afknapper als het je verveelt. Voor mij geld het eerste, een heerlijke muziek roes.

Ryan Francesconi & Mirabai Peart - Road To Palios (2012, Country, Folk): Het is nooit te laat om te ontdekken dat wat het label "Country, Folk" krijgt ook mooi kan zijn. Zo lust ik er wel meer. Akoestische pracht in wonderschone composities. Soms een kippenvel bezorgende verstilling, dan weer met verslavende halen van de viool uitmondend in een "battle for beauty". Dit zijn akoestisch klanken en tonen waar ik rillingen van krijg, Hier wordt de juiste snaar geraakt, de juiste toon gezet, de ivoren toren beklommen. Dit doet me wat. Waarom is dit 4 jaar verborgen gebleven?

Savages - Adore Life (Post-Punk, Alternative Rock): Dit is muziek uit een heel ander spectrum. En ja, geloof het of niet, ook van een bijzondere schoonheid. Het album Silence Yourself" heeft in 2013 net niet de bespreking gehaald. De onzekerheid of ik dit los van "Siouxsie & The Banshees" kon zien speelde nog een rol. Inmiddels klinkt het eigen genoeg. Dit soort intense muziek mis ik nog wel eens de laatste tijd. Ook de durf om totaal niet te klinken zoals er op pop-niveau van je verwacht wordt is behoorlijk een uitzondering aan het worden. Des te leuker als dit zich aandient. Hulde voor dit vrouwelijke viertal!