Vooraf

Muziek luisteren is een continu veranderende belevenis. Natuurlijk de oude en nieuwe albums (CD's) zelf. De artiesten, de media publicaties, de concerten en optredens. Het kan ook de afspeel apparatuur zijn of de omgeving waarin de muziek plaats vindt. Er is in dit enorm brede veld altijd wel iets wat me bezig houdt.

Het verhaal

Het verhaal van 2 weken. Vorige week is het concert van Calexico & Iron and Wine bezocht, met als gevolg dat er geen tijd was voor een "“DRAAITAFEL” DINGEN" bericht.

In de afgelopen twee weken heb ik wel gekeken naar het programma Maestro. Bekende Nederlanders wordt gevraagd om te proberen een orkest te dirigeren. Op zich al boeiend, maar als het lukt om dat voor elkaar te krijgen blijkt hoe mooi de klassieke muziek kan zijn. Met name hoe mooi het kan zijn om live gespeelde klassieke muziek te beleven.

Natuurlijk zijn het allemaal hele bekende stukken muziek die het mooiste zijn van wat er op dat gebied gemaakt is. De meeste ken ik wel, maar toch wordt ik overvallen door de impact die deze muziek heeft als het "live" gespeeld wordt onder leiding van een dirigent in wording, die er in slaagt het orkest te inspireren.

De kracht van de composities en de kracht van live versterken elkaar enorm. Het is iets geworden om naar uit te kijken. Voor mij toch wel een onverwacht genoegen. Als er zoiets was als Tidal of Spotify voor live gespeelde klassieke muziek zou ik in de verleiding komen om dat af en toe mee te nemen op de "Draaitafel" of in een aparte lijst.

Deze stelling moet natuurlijk even getest worden. De aanname dat Tidal geen klassieke muziek bevat was fout. Een test met zoekterm Air en Bach levert een overvloed aan albums en playlists op, maar "Classical Relaxation" is niet wat ik zoek.

Je kan op Tidal niet op publicatiedatum sorteren, dus je moet op goed geluk wat playlists of albums proberen. Dat kan beter lijkt mij, ook voor popmuziek. Toch is klassiek niet echt de doelgroep van Tidal zou je zeggen, dat vraagt om andere album informatie.

Het geval wil dat er volgende week een aantal klassieke albums in de basis draaitafellijst zitten. Dat gebeurt wel vaker en tot nu toe parkeer ik die altijd voor "later". Zou het zinvol zijn om die muziek ook mee te nemen in een apart lijstje? Ik twijfel.

De opvaller(s) 

Maar zijn er dan nog min of meer bekende artiesten geweest die zich afgelopen tijd op de "Draaitafel" onderscheiden hebben en zich gemanifesteerd hebben als "Hé, dat is echt lekker om naar te luisteren!"?

Jon Anderson ‎– 1000 Hands - Chapter One:

Good old Jon Anderson, vroeger van de megaband Yes en inmiddels 75 jaar, komt zomaar weer eens met een album. Een "Chapter One" zelfs en wat voor een album.

Het doet denken aan de hoogtijdagen van Yes, maar ook aan de samenwerking met Vangelis begin jaren 80 in de vorige eeuw. Maar vooral is het een Jon Anderson album door de uit duizenden herkenbare stem van Jon Anderson.

Toch is het ook duidelijk een symphonisch album. In het openingsnummer "Now" is bijvoorbeeld meteen ook als vanouds een kerkorgel te horen.

Wat opvalt is de aard van de composities. Er klinkt veel gedrevenheid uit, het is erg naar de luisteraar toe gericht en heeft een boodschap. Een hele positieve boodschap. Wat ik hoor is onder andere hoop, liefde, verlangen en vrede.

De muziek blijkt vooral van Brian Chatton te zijn. De persoon waarmee hij vroeg in de jaren 60 al in een band zat.

De basis voor het album is al in de jaren 90 gelegd, in een project met de naam "Uzlot". Dat de basis van de muziek al zo lang geleden is gemaakt is er misschien ook de oorzaak van dat het nu zo bijzonder klinkt. Maar ook toen was het buitengewoon in relatie tot de muziek die destijds gangbaar was.

Dat het in een kast beland is verbaasd me wat dat betreft niet, er is toch wat durf nodig om dit uit te brengen. Dat het nu wel gebeurt is komt omdat het veel makkelijker is geworden om muziek uit te brengen, schat ik in. En Jon Anderson wordt er natuurlijk niet jonger op. Wel apart dat de moeite niet wordt genomen om het ook bij Tidal of Spotify te publiceren. Of is dat een principe kwestie van Jon Anderson?

Hoe dan ook, dat wat er in de jaren 90 gemaakt is, is opgepakt en ontzettend mooi verwerkt in een volwaardig album. De keur aan grote artiesten die hebben meegewerkt zullen daar aan bijgedragen hebben.

Het nummer "I Found Myself" klinkt voor mij als de kern van het album. Zingend over de liefde van z'n leven, voel en zing ik dat met hem mee.