“DRAAITAFEL” BESPREEKWEEK 1-11-2017

Share

Het Aanbod

Welke muziek vind je deze week onder de wekelijkse aankondiging "Draaitafel" bespreekweek", wat zijn de overblijvers na selectie van het aanbod?

Aan de "Draaitafel" zal het niet direct opvallen, maar deze vraag geeft vandaag een gemixt beeld. De bespreekweek was vorige week wel voorbereid, maar niet helemaal afgerond. Ik moest capituleren voor griep of iets dergelijks. De albums van Sunset Nebula en Susanne Abbuehl zijn daardoor vanwege het bespreken, maar nog niet publiceren, al uit de "Draaitafel" verdwenen.

Ik kan ook niet zeggen dat ik veel muziek beleefd heb afgelopen week. Vooral de eerste dagen had ik helemaal geen behoefte aan muziek. De "Draaitafel" is nu meer een weerspiegeling van muziek die me geen aanleiding gaf om het te verwijderen.

Slechts 1 album heeft de malheur van de afgelopen week overleefd. De muziek van Atone van White Moth Black Butterfly. Die was al voorbestemd om besproken te worden.

Sunset Nebula - Sunset Nebula:

Hoe je toch op een verkeerd spoor kan belanden. Ik zag de naam Sunset Nebula al een paar keer langs komen in relatie tot een andere band. Vrienden leek het, daarom was ik wat voorzichtig om deze muziek ook op de "Draaitafel" op te nemen.

Uiteindelijk is het er dus toch van gekomen. Daarmee ook de moeite nemend om hun achtergrond te onderzoeken. Ik realiseer me dat ik daardoor behoorlijk op het verkeerde been ben gezet en dat de "mond op mond" reclame in dit geval een hogere waarde heeft dan andere reclame.

Het album is in de afgelopen weken gegroeid van wat moeilijk in het gehoor liggend, tot echt fijne psychedelische rock. Ik realiseerde me toen nog niet dat dit album een studio "live recording" is.

Dat verklaart het coherente geluid, maar ook de intensiteit en maakt de bewondering voor de band alleen maar groter. Als je dit zo in de studio weg kan spelen kom je hoog op de wish-list voor komende concert bezoeken. Helaas lijkt dat er voorlopig niet in te zitten, waarmee ze direct doorstoten naar cult status.

Deze psychedelische rock geeft me alle associaties waar ik gelukkig van wordt, zonder als een coverband te klinken. Dit is van die muziek die met elke keer spelen mooier wordt.

Tidal:

Spotify:

Susanne Abbuehl - Compass:

Deze muziek zit voor mij vol met tegenstrijdigheden. Op elk nummer van dit album beleef ik zowel het genot van mooie zang, een prachtige opname, intrigerende en boeiende muziek, als de onrust die bij mij ook zo vaak gepaard gaat bij jazz muziek.

Zolang ik hier af en toe met één nummer tegelijk mee geconfronteerd word kan ik er ademloos naar luisteren. Tot ik richting het eind niet meer snap waarom ik er aan begonnen ben. Muziek vol tegenstrijdigheid, waar in gedachten al vaak afscheid van genomen is, maar de stap om het ook echt te doen te groot was. 

Het is nu dus zelfs zo ver gekomen om het te reviewen. Het geheim zit 'm in de bewondering die toch met elk nummer ook meer vat op me heeft gekregen. Ik hoor en voel dat dit muziek op hoog niveau is. Iets wat de aandacht meer dan verdient.

Ik heb geen idee hoe groot Susanne Abbuehl in jazz-land is, maar ga er eigenlijk vanuit dat haar naam daar al gevestigd is. Als moderne jazz je niet afschrikt is dit een enorme aanrader schat ik zo in.

Helaas is dit album niet beschikbaar om te luisteren via Tidal of Spotify. Zegt dat iets over de status van Susanne Abbuehl? Indien ze toch niet zo bekend is als ik denk, dan hoop ik dat ik er een beetje aan heb bijgedragen.

Tidal:

Spotify:

White Moth Black Butterfly ‎– Atone:

Het is nog steeds wennen dat White Moth Black Butterfly nog geen vermelding heeft op Wikipedia, of een eigen site heeft en dat ik voor informatie aangewezen ben op hun Bandcamp pagina.

Daar valt dit te lezen: "White Moth Black Butterfly (WMBB) is the 'experimental' creation of UK singer / songwriter Daniel Tompkins (TesseracT,Skyharbor, In Colour) and Keshav Dhar (Skyharbor)".

Beide bandleden hebben dus al wel een ruime ervaring opgedaan in de popmuziek. Daar kan ik aan toevoegen dat het te horen is aan de muziek, die klinkt heel volwassen, als een Alan Parsons Project album. Albums afleveren waarin een zo duidelijk concept te horen is, is niet makkelijk. Daar is heel veel werk van gemaakt.

Niet iedereen houdt van een zo duidelijk in de studio geboren album. Het pakt ook niet altijd goed uit. "Atone" is voor mij een heel mooi voorbeeld hoe al die inspanning juist wel tot een mooi resultaat kan leiden.

De inhoud gaat over strijd, geloof, hoop en liefde in een ingebeelde wereld. Het geeft de muziek daarmee de basis voor de dramatische en gezwollen toon. Het pakt je of het pakt je niet. Ik kan alleen al erg genieten van de klank van de muziek. Het doet me ook verlangen naar een studio versie met nog meer detail dan er nu op de CD gezet kan worden. Dat de mooie zang nog beter tot z'n recht komt, dat de harp nog sprankelender gaat klinken of de drumslagen nog lekkerder door de kamer rollen.

De zang wordt niet meer alleen verzorgd door Daniel Tompkins, er is ook veel ruimte voor een niet nader genoemde vrouwenstem, met af en toe een opera-achtige inbreng. Mooi en de wisselwerking voegt echt iets toe aan de muziek.

Dit is dus de gedroomde opvolger van "One Thousand Wings" zoals twee weken geleden besproken. Wat heerlijk als wensen uitkomen.

Tidal:

Spotify:

Bezoeken: 1

Share