Bruno Sanfilippo - The Poet:

Deze Argentijn maakt prachtige muziek, geen muziek voor de hitlijsten, maar muziek die ook als klassieke muziek bestempeld zou kunnen worden. Op dit album klinkt veel viool en piano en soms ook andere instrumenten die je in een orkest kan horen. Het neigt naar ambient, omdat de sfeerbeelden met rustige bewegingen vorm krijgen.

Het gebruik van viool en piano maakt dat er een serieuze glans van de muziek afkomt waardoor niet iedereen zich er altijd even comfortabel bij voelt. Ik zou me heel goed voor kunnen stellen dat dit ook op een begrafenis zou kunnen klinken.

Voor mij geldt dit veel minder, ik hoor vooral prachtige klanken en een mooie stemmige sfeer waar ik niet triest van wordt, maar eerder blij van de schoonheid die er te horen is. "Dead's Hope" mag van mij hoog in de Top 2000.

Emma Ruth Rundle - Marked for Death:

Nog maar slechts in het voorprogramma te horen van Wovenhand afgelopen oktober (2016). Afgaande op de muziek op dit album zal dat niet lang meer zo zijn. 

De mooie meest rauwe rock/gitaarklanken worden van een pakkende emotionele lading voorzien door de indringende stem van Emma Ruth Rundle. Zang, gitaar en wat lichte drum/percussie is het concept. Heel veel meer begeleiding is er niet waardoor een fijne eigen sound ontstaat. Als dit album nog eens integraal wordt gespeeld ben ik van de partij.

Deze kunstenares maakt zowel muziek als "visuals". Ik zou zeggen gebruik de beelden tijdens een optreden. Een uitgelezen kans, maar misschien vloek ik nu in de kerk. Dat de muziek live ook werkt zonder hebben we al ervaren, maar ik zie een kans.

Iet - Clarity:

Een surprise uit Nederland. Dat had ik niet verwacht, geen moment heb ik aanleiding gevonden om aan een Nederlandse zangeres te denken. Het geeft meteen ook weer dat dit soort muziek nog niet in Nederland gemaakt wordt. 

Op haar site zijn nog een 5-tal lovende recensies te lezen. De Nederlands muziekgemeenschap is opgeveerd door dit album. Terecht, dit is heel mooie muziek.

Wat maakt het dan zo bijzonder? De stijl is moeilijk te plaatsen, dat is al een eerste pre. Het draait allemaal om de zang van Iet. De composities zijn niet heel expressief, de expressie komt voort uit de zang. De begeleiding is sober en smaakvol, met weinig makkelijke effecten, maar is een met zorg gekozen aankleding die de zang ondersteunt.

Zelfs de zang heeft een soort ingehouden emotie in zich. Ook dat maakt het bijzonder en moeilijk te plaatsen. Een geraffineerde Norah Jones-achtige ballade pop met een klassieke schoonheid.