Jack Savoretti - Songs from Different Times:

Jack Savoretti is een beetje mysterieus. Zingt hij nou z'n verleden van zich af en klopt het dat hij toch op de een of andere manier geld moet verdienen door muziek te maken? Of kan hij zich zo goed in die situaties inleven en het zo zingen dat je het meteen als voor echt gebeurd aanneemt.

Voornamelijk door wat akoestische instrumenten begeleid zingt hij heel verstaanbaar en duidelijk over wat hij (kennelijk) meegemaakt heeft. Soms voor de toehoorder nog even meegaand in het fijne gevoel van vergetelheid aan de hand van drank of drugs. Soms heel realistisch zijn pijn uitend. Hij lijkt heel beschouwend en soms melancholisch te zijn en door de jaren toch wijzer geworden. Het komt allemaal heel overtuigend over.

Neem nou "Ring of Fire (Live from Paris)". Het is dat ik het nummer zo goed ken in de ook al cover versie van Eric Burdon and the Animals, anders was ik er van overtuigd geweest dat het van hemzelf was.

Van een treurige jeugd of andere traumatische ervaringen kan ik in de schaarse publicaties verder niet anders ontdekken, dan alleen een strijd om succesvol te worden.

Het album "Songs from Different Times" lijkt niet eens te bestaan. Zelfs zijn eigen site besteed er geen woord aan, terwijl het al een jaar oud is. Het succes wat er wel is, of is geweest lijkt genegeerd te worden door Jack Savoretti.

In "Weightless" zingt hij

"This is the moment where love becomes a mystery

And I'm helpless and also weightless

And I don't believe in gravity

Or anyone that holds me down

How can something so beautiful

Be so sad?".

Ik heb het niet snel met teksten, maar als Jack Savoretti het zingt grijpt het me aan. Een unplugged man met een unplugged album. Vreemd, maar o zo mooi.

Nils Frahm - All Melody:

Hoe langer ik naar dit album luister hoe mooier en interessanter de muziek wordt. Nils Frahm is namelijk niet zomaar een muzikant. Om maar even een stukje Wikipedia te citeren: "Frahm staat bekend om zijn instrumentale, minimalistische en experimentele werken waarin hij (neo-)klassieke elementen mixt met elektronische muziek. Live improviseert hij delen van zijn show en maakt hij gebruik van experimentele instrumenten als toiletborstels."

Het gaat hier dus niet om een standaard 3- of 4-mans bandje. De muziek van Nils Frahm is met zorg gecomponeerd en georkestreerd en dat hoor je. Grenzen bestaan niet. Een solo piano wordt aangevuld door lieflijke stemmen die zo uit een jaren 60 film lijken te komen. Het volgende nummer begint als elektronische muziek à la Klaus Schulze, maar is even later eerder een uitvoering van een symphonie-orkest.

Het bespelen van de piano klinkt met een ongekende tederheid waarbij de mechanische klanken gewoon mede de muziek maken. Elke "alinea" en wending is interessant en veroorzaakt een gevoel van bewondering en genot over het vernuft en de verfijning daarvan. Nu al een fantastisch componist in mijn ogen en er zijn nog zo'n 18 andere albums om te ontdekken.

Emil Landman - Colours and their things:

Soms gaan je oren op stokjes terwijl je niet heel bewust muziek op hebt staan. Bij Emil Landman gebeurde dat bijvoorbeeld. Opeens hoor je hoe goed dit klinkt, hoe dit de oren streelt.

Het strelende karakter van deze muziek is heel goed gedaan, maar ook de zwakte van de muziek, want hoe val je hier mee op? Dit heeft me gevangen op een moment van rust en tijd voor inleving.

De beste aanbeveling voor deze muziek is dan ook er even de tijd voor te nemen, er goed voor te gaan zitten om de mooie nummers en het geluidsbeeld op je in te laten werken. Beleef ook hoe dit is opgenomen. Hoe de stem en de instrumenten elkaar aanvullen. Hoe prachtig de akoestische gitaar bespeeld wordt. Hoe mooi dit is.

Veel artiesten nemen bewust een ballade op om een album meer diversiteit te geven. Voor veel rock-artiesten blijkt dat opeens hun mooiste muziek te zijn. Dit is een album vol "mooiste" muziek.

Chris Rea - Road Songs For Lovers:

Ondanks de fysieke malheur is Chris Rea goed bezig. Is zijn situatie misschien ook de reden dat ik na zo'n 30 albums Chris Rea opeens heel goed vind? Wie kan daar antwoord op geven? "Santo Spirito Blues" uit 2011 is in ieder geval een heel mooi album, net als het nieuwe "Road Songs For Lovers".

De stem van Chris Rea is nooit het probleem geweest, de aversie kwam meestal voort uit de productie. Teveel het midden van de pop stroming kiezend.

De composities zijn prima en nu de blues meer de overhand krijgt wordt het opeens veel leuker. Chris Rea kan z'n gitaar laten huilen zoals weinig anderen dat kunnen en hij heeft daarbij ook een heel eigen signatuur.

Zachtaardig met een hard randje, is meer het beeld van de muziek. Je grijpend met z'n onderwerpen en dat vet onderstrepend met de muzikale omlijsting. Ik ben nu al twee albums fan.

Grice - The Grey of Granite Stone:

Grice strooit niet met albums. Elk album heeft een weloverwogen ontstaansgeschiedenis en is het product van een lang creatief proces. In het gezelschap van coryfeeën als Richard Barbieri en Steve Jansen wordt de muziek vervolgens onberispelijk opgenomen. Dat is de basis die je mag verwachten.

De muziek moet het album vervolgens leiden naar een unieke bron van plezier en vermaak. Ook dat kan je inmiddels verwachten, die status heeft Grice wat mij betreft al. Dat is ook logisch gezien de voorgangers "Propeller" en "Alexandrine".

Het unieke verhaal van dit album is de liefde en weemoed die er uit de muziek spreekt: "The Grey of Granite Stone". Elke song op dit album (EP) is een kandidaat voor het perfecte popnummer. Zo gebalanceerd en aangrijpend is deze muziek. De kunst van niet te veel, niet te weinig, alles in de juiste proporties en op het goede moment.

Bepalend is de song "Cry", met prachtige meerstemmigheid en harmonieën. Dit heeft een impact die bijna geen gelijken kent, een poging om de hemel aan te raken.

Minpuntje is dat het best wat langer had mogen duren. Maar wil je kwaliteit, dan moet je strepen tot het echt goed is.

Andra Day - Cheers to the fall:

Het album van Andra Day ligt al een tijdje op de "Draaitafel". Hoewel het direct duidelijk is dat Andra Day een een hele mooie stem heeft, heb ik het album toch met enige terughoudendheid begroet. Er zit namelijk een hele grote Amy Winehouse component in haar stem. Of vanuit Nederland geredeneerd, een Kovacs stem.

De muziek van Andra Day moest dus door de "vooroordelen" heen zien te breken. Dat is gelukt, hoewel er aan de productie verder niets spannends te beleven is. Het is een product van een min of meer standaard soul aanpak. Toch gaat de muziek onder je huid zitten, is de stem krachtig genoeg om je mee te nemen. Ik kan me zelfs voorstellen dat ze zonder begeleiding ook een prachtig album had kunnen maken, puur gebaseerd op haar stem.

Het album "Cheers to the fall" is uit 2015 en heeft een Grammy nominatie gehad. Toch vraag ik me af of ze nu doorgebroken is. Ben ik de laatste die haar ontdekt of is het juist weer heel stil geworden rond Andra Day? Muzikaal ja, op het politieke vlak is ze wel actief (Mothers of the Movement) en ook als actrice en in een aantal soundtracks (Marshall).

ensemble 0 - Umarete Wa MitaKeredo:

Wie noemt zich nu ensemble 0? Wat zijn het voor vreemde titels op dit album? "Otona no miru ehon - Umarete wa mita keredo" is een Japanse film uit 1932. Dat is in ieder geval een deel van de verklaring. De muziek is gemaakt om bij de stomme film (van Ozu Yasujiro) gespeeld te worden en is oorspronkelijk uitgevoerd in de bioscoop van l'Atalante in Bayonne (Frankrijk).

Een album bedacht door een paar eigenzinnige Franse muzikanten. Hoewel ook deze band geen vernieuwende muziek maakt, is dit album wel een heel uniek product. Dit is hele stemmige instrumentale muziek die eerder bij een begrafenis hoort dan bij een leuke avond.

De muziek is mooi op een bijzondere manier. Omdat er een goed concept bedacht en uitgevoerd is wat veel zeggenschap bezit, zowel modern klassiek is als moderne folk. De repeterende motiefjes in een (heel) laag tempo zijn biologerend en somber, of ten minste sober qua muziek.

De een zal roepen "Bah, wat een begrafenis muziek", in mijn geval luister ik ademloos en probeer ik de impact van deze triestheid in z'n geheel te vangen. Ervaar ik eerder een gevoel van diepgang in berusting, troost en mededogen. Mooi gevangen met de fluit, gitaar en vibrafoon. Mooi in naaktheid van de muziek, in eenvoud en rust.

Khruangbin - The Universe Smiles Upon You:

De onuitspreekbare band Khruangbin bewijst m'n dagelijkse aarzeling om afscheid te nemen van muziek. Een jaar geleden heeft deze muziek ook al eens op de "Draaitafel" gelegen. Toen ben ik vrij snel afgehaakt op de eenvormigheid van de muziek en het lounge-achtige wat ze uitstralen.

Hoe ze terug op de "Draaitafel" zijn gekomen is niet meer te achterhalen, maar ergens is er iemand geweest die aandacht voor de band heeft gevraagd, waardoor ook mijn interesse weer gewekt is.

Deze keer heeft de melodie van de muziek zich direct vastgehaakt aan m'n gemoed. Het gitaar rifje is nu onontkoombaar en de lazy-ness van de muziek onweerstaanbaar. Feel good muziek van de eerste orde.

En een bijzondere band met een daaraan verbonden website, volledig in stijl met de muziek. Maar lees eerst de "bio" op Bandcamp.

Turin Brakes - Lost Property:

De Turin Brakes maken min of meer pop liedjes en zijn daar al behoorlijk succesvol mee geweest in Engeland. Al is de laatste hit alweer uit 2008. Zijn ze minder hitgevoelige muziek gaan maken? Ik lees dat elk album zo'n beetje een andere sound heeft, dat zou een oorzaak kunnen zijn. In ieder geval is het knap dat ze het kunnen.

"Lost Property" (2016) is het eerste album van Turin Brakes dat ik hoor. Een album vol met potentiële hits. Het klinkt allemaal heel verzorgd en ja, inderdaad, akoestisch. Op Wikipediais te lezen dat ze tot de "New Acoustic Movement" werden of worden gerekend. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat de muziek voor mij klinkt als een album uit het verleden, de jaren 70 of begin 80 toen de studio albums opkwamen die naar meer opname perfectie streefden.

De stem van Olly Knights is fijn en uitgesproken. Af en toe is er mooie meerstemmigheid en ook de viool wordt niet geschuwd. De nummers klinken vrij luchtig, hebben een pop karakter en zijn allemaal sterk. De enige kritiek zou kunnen zijn dat het allemaal wel heel erg netjes is gemaakt en de muziek misschien nog meer tot uiting zou komen met hier en daar een scherp randje.

Seabuckthorn - Turns:

Dit is er zo een, deze muziek krijgt het label folk mee. Als ik probeer om zelf kort een andere typering te bedenken lukt dat niet. Mooie akoestische gitaar muziek, ambient. Dat is het beste wat ik er van kan maken.

Ambient is misschien nog wel de beste benadering, omdat er niet gezongen wordt en de nummers allemaal gebaseerd zijn op een zich herhalend thema. Bovendien klinkt het heel aards, dicht bij de natuur.

Voor mij is het een feest van klank en ritme. De gitaar licht aangevuld met een soort omgevingsgeluiden die het geheel erg fijn laten klinken. De nummers zijn niet zo heel kort, maar ik kan me voorstellen dat sommige daarvan uiteindelijk tot een trance zouden kunnen leiden.

Zou je even je gedachten willen resetten, dan is mijn advies om het 's avonds op te zetten, het licht uit te doen en je mee te laten voeren.

Adrian Crowley - Some Blue Morning:

Een stem die zich al lang manifesteert op de "Draaitafel" is die van Adrian Crowley. Nu nog met het album "Some Blue Morning" uit 2014. Wat vooral de aandacht trekt is de mooie diepe klank in z'n stem. Hij gebruikt die om prachtige muzikale "verhalen" te vertellen.

Meestal is de tekst van een album voor mij niet zo van belang om muziek mooi te vinden of niet. De muziek van Adrian Crowley krijgt juist veel meer inhoud door de teksten, terwijl de muzikale omlijsting al zo prachtig klinkt. "Golden Palominos" en vooral "The Wild Boar" zijn daar hele mooie voorbeelden van.

Het regelmatig toepassen van strijkers en andere klassieke elementen in de arrangementen, maakt dat de vertelsels een soort echtheid en extra realiteit krijgen. Zelfs een beetje surrealistisch worden.

Een bijzonder en mooi album dus!