Johnny Guitar Watson - A Real Mother For Ya (1977): In 1977 vond ik dit wel een aardig nummer, maar dat ik er nu mee bezig ben zou ik toen niet voorspeld hebben. Vooral ook omdat het zo dicht, tegen die, in die tijd, verfoeide disco aan zit. 

Na verloop van tijd ga je echter ontdekken dat er geen tweede nummer is dat in de buurt van deze muziek komt. Ik heb een tijdje terug nog gecheckt of er misschien een heel album met deze klasse is, maar dat viel tegen.

Dit nummer staat op zich en met het toenemen van de kwaliteit van de stereo apparatuur wordt hij steeds mooier.  Vooral door de verfijnde bassen die daardoor te genieten zijn.

Zijlstra - Durgerdam Slaapt (2002): De melancholie, de weemoed, van de plaat is prachtig. Heel mooi gezongen en smaakvol begeleid is dit verhaal helemaal af en compleet.

Een plaat met gevoel die me raakt door de geschetste beelden die me doen denken aan de mooie dingen uit m'n leven.

Beatles - Across The Universe (1970): Startend met geluiden uit de natuur is dit duidelijk een nummer van de muzikaal volwassen geworden Beatles. De tijd dat er geëxperimenteerd werd en grote thema's bezongen werden. 

De manier van zingen en het gebruik van instrumenten is duidelijk beïnvloedt door het contact met Maharishi Mahesh Yogi en de Indiase muziek. De mix is buitengewoon en wonderschoon.

Dave Berry - This Strange Effect (1965): Dit classificeer ik voor mezelf ik als radio Mi Amigo muziek. Een typisch "Goud van Oud" nummer wat destijds, midden jaren 70,  op de zaterdagmiddag net na het middageten te horen was.  Voor mijn gevoel ken ik het ook daarvan en niet uit de tijd dat het een hit was. 

Dit nummer heeft werkelijk een "strange effect" door de slepende zang en gitaar noten. En het effect is groot een soort verslaving wekt de afwisseling stem en gitaar op. Eindeloos!

Beatles - A Hard Day's Night (1964): Beng! "A Hard Day's Night " is begonnen en lijkt niet meer te stuiten. Heerlijke rock & roll met een positieve vrolijke swing. 

Het sterke punt van de Beatles op dat moment. Beatles-ser kan bijna niet, een landmark. Een knaller als ze optraden en de mensen gek maakten. En natuurlijk muziek van de film "A Hard Day's Night ". Zo'n fantastisch tijdsbeeld. Een stukje biografie voor de Beatles. 

 Living Colour - Love Rears Its Ugly Head (1990): In die tijd is er heel weinig muziek geweest die me bereikt heeft en ook nog in m'n geheugen gegrift staat.

Ik kan slechts 3 artiesten noemen die dat qua CD hebben gedaan, Dead Can Dance, de Nits en Gary Moore met "Still Got The Blues".

Niet dat muziek me niet meer boeide, ik probeerde op dat moment toch m'n HTS opleiding af te maken in de avonduren. Dus teerde ik bijna volledig op de muziek die ik al had. 

De uitzondering is "Love Rears Its Ugly Head". Een tijdje had ik een heel klein FM-radiootje, die ik meenam op weg of terug naar m'n werk in de trein. Het beviel allemaal niet zo met de ontvangst, maar 1 moment is er wel aan te danken. Vlak bij station Sloterdijk heb ik een paar minuten ontzettend gekickt op "Love Rears Its Ugly Head".

Bad Company - Feel Like Making Love (1975): Een van de eerste LP's die ik ooit gekocht heb was "Straight Shooter" van Bad Company. 

Eigenlijk verrassend, want ik weet niet meer wat de aanleiding was. Gezien de tijd moet het een opname op een cassette zijn geweest die ik nu vergeten ben.

Misschien was het dit nummer wel, want dit is een prachtige passionele uiting. Gewoon op gevoel af, reagerend op de gitaar-riffs en de mooie (samen-) zang.

Pas later realiseerde ik me enigszins beschaamd wat de tekst precies impliceerde en dat ik me dat nooit gerealiseerd had. Als je dat op z'n Nederlands zegt klinkt het opeens heel plat. Van die dingen.

Billy Idol - Eyes Without A Face (1984):  Het karakter Billy Idol staat ver van me af als ik zo naar de hoes kijk, maar de muziek raakt me. Nu luister ik bijna altijd muziek zonder beeld, dus TV, DVD of zo, dus kan het beeld me ook niet erg storen. 

Het zou best eens kunnen dat ik er pas via de Top 2000 achter kwam wie de artiest bij dit nummer was. Het is zo'n nummer dat opvalt als hij op de radio is.

Een hele mooie productie, dit ligt echt super lekker in het gehoor. Bijna te glad. De stem en de kennelijke overtuiging doen de rest. Geen idee waar de tekst verder over gaat overigens, het zijn gewoon de klanken die het 'm doen.

Jon & Vangelis - I'll Find My Way Home (1982): Twee werelden komen samen. Vangelis als maker van de mooie elektronische muziek van o.a. "Spiral" en de zang van Jon Anderson, de zo gewaardeerde stem van Yes.

Beide werelden waren uitvoerig verkend in de jaren daarvoor en leken op z'n eind te lopen. Wat een verrassing dat dit ook zo goed samen gaat. Hoewel dus argwanend ontvangen was de weerstand al heel snel weg, want het geheel is meer dan de delen. 

Simon & Garfunkel - Homeward Bound (1966):  De muziek van Simon & Garfunkel heb ik altijd mooi gevonden. Als kind werd ik al getriggerd door de harmonieën en melodieën.  En natuurlijk de onvervangbare samenzang. 

Inmiddels is de waardering, na een tijd van schaamte dat ik dit leuk vond, nog veel groter. Er zijn geen tweede Simon & Garfunkel, wat zij neergezet hebben is volstrekt uniek in de popgeschiedenis. 

Prachtige composities en prachtig op de plaat gezet met een groot gevoel voor schoonheid. Daar zit ook het verschil met bijvoorbeeld de Beatles. Waar de creativiteit van de Beatles niet te vergelijken is, is deze muziek een uitschieter in het creëren van schoonheid.

Moody Blues - Boulevard De La Madeleine (1966):  Ook de Moody Blues schaar ik onder de giganten van de popmuziek. Alleen baseer ik dat op veel minder kennis van het oeuvre dan normaal, maar op basis van vooral de singles.

Al vaak heb ik de muziek van een LP van de Moody Blues opgezet om die te luisteren, maar het is nooit gelukt om het geheel te overzien omdat het de aandacht op de een of andere manier niet vast houdt.

De singles doen dat wel en laten een diepe indruk achter qua stijl en sfeer die ze weten te scheppen. Ook nu denk ik weer dat die andere muziek dat toch ook moet hebben. Zal ik het nog een keer proberen?

Simon & Garfunkel - Cecilia (1970): Wat een heerlijk begin heeft deze plaat. Direct overgaand in de prachtige uithalen van Simon & Garfunkel.

Muziek om heel vrolijk van te worden. De liefde en spat er van af. Muziek om verliefd voor te worden. 

Deep Purple - Woman From Tokyo (1973): Kan je van Simon & Garfunkel houden en ook kicken op "Woman From Tokyo"? Ik wel, en met gemak.

Hier krijg ik net zoveel energie van. De hartstocht ligt er ook in deze muziek bovenop. De manier om die te uiten is anders, maar daardoor niet minder.

Een stuwende drum, tot je hart reikende gitaar uithalen, het geweldige orgel geluid, de bijna wanhopige stem en altijd het verlangen om die basgitaar (vanaf de 17e seconde) weer tussen de rest door te horen.

Kate & Anna (en niet andersom Top 2000!) McGarrigle - Complainte Pour Ste-Catherine (1976): Een typisch geval van gevoelig zijn voor bepaalde klanken.

Eigenlijk is er niets aan deze plaat waar ik van te voren gezegd zou kunnen hebben dat ik dat mooi zou vinden.

De stemmen, de klanken, de sfeer en het lullige tempo zijn samen zo lekker om naar te luisteren. Toeval of bedacht?

Rolling Stones - Little Red Rooster (1965): Ik besteed niet veel aandacht aan de Rolling Stones. Dat komt omdat de waardering meer aan dit soort singles te danken is, dan aan de albums die ze gemaakt hebben. 

Ik heb ooit een cassette bandje gehad van een radio programma waarin de oude singles van de Stones aan bod kwamen. Dat bandje heb ik heel vaak gedraaid.

Bijvoorbeeld tijdens het tafeltennissen in de boerderij van m'n ouders. Op zolder tussen het rieten dak en de lege "bakkies" en kisten in die klaar stonden voor de volgende appel en peren oogst.

Het mooie aan dat bandje en dit nummer is de blues die zit nog in die muziek zit en de stem van Mick Jagger doet de rest.

Beatles - Lady Madonna (1968): Een LP-loze single. Een voorbode van het uit elkaar vallen van de Beatles? Een reis naar India vonden ze in ieder geval belangrijker dan de studio op dat moment.

Maar onder druk ontstaan misschien wel de mooiste dingen. De titel is ongrijpbaar, de tekst verder ook. Het lijkt een soort verwarde dagdroom over een schilderij waarop een "Madonna" is afgebeeld.

En het resultaat? Prachtige piano en zang, bizarre wendingen, etcetera. En zo werden de Beatles magisch.

Beatles - Here There And Everywhere (1966): Wat zijn ze lief! Samen zingend en neuriënd. Wat zijn ze weer geraffineerd! Muziek om rillingen van genot van te krijgen. Geniaal in eenvoud, hoe doen ze het! Sprakeloos!

Skunk Anansie - Hedonism (1997): Voor ik ook maar een idee had over de teksten van dit nummer werd ik vooral gegrepen door de uithalen en het gitaar "geweld". 

Een nummer dat voor altijd gelinkt zal zijn aan de feesten na afloop van een volleybaltoernooi of wedstrijd avond, en het "Wham Wham-gevoel" wat er toen bestond. Mooie muziek en een heel mooie herinnering aan die tijd.

Rolling Stones - It's All Over Now (1964): Ja, zo wil je de Stones horen toch. Wow! wat een intro op de basgitaar.

Verder gewoon een heerlijk gezongen rock liefdes liedje. Gewoon fijn in ritme en om lekker mee te brullen. 

Toch is er meer aan de hand om zo'n indruk te maken. Ik kan er de vinger niet echt op leggen, maar ben wel helemaal weg van die enigszins galmende gitaar (solo).