Het Aanbod
Het deel nieuw is heel groot deze week. Enerzijds omdat er veel muziek ontdekt is. Anderzijds omdat kost het op waarde schatten dan ook veel tijd. Het is al eerder genoemd, ik geef muziek zoveel mogelijk ook de kans om te groeien in beleving. De herkenning draagt daar aan bij, maar voor dat zo ver is moet de muziek toch een paar keer langs gekomen zijn.
De eerste keer dat ik "Child In Time" van Deep Purple hoorde stond ik ook niet te springen op de banden. Voor het ontdekken van die muziek was het nodig om door de op eerste gehoor wat ongemakkelijke klanken heen te luisteren en daarachter de enorme schoonheid te ontdekken.
Dat principe kennende is de eerste filter vooral het scheiden van irritante of voor het gevoel "platte" muziek van de ruwe diamanten. En dus vooral ook een smaak kwestie.
De Zang
Daarbij wordt het luistergenot in steeds hogere mate ook bepaald door de zang. Die moet me raken, en mag zeker niet matig zijn. Een probleem van veel progrock bands.
Ook deze week zaten er weer een aantal bij waar het instrumentaal heel interessant of zelfs mooi was, maar waarvan de zang te slecht was om de muziek vast te houden. Heel jammer toch.
Deze week
Wat is dan die muziek die deze week onder de herkenning groeide of zich meteen openbaarde als mooi. Welke muziek heeft dan inmiddels de urgentie verkregen om deze week besproken te worden:
Ben Monder - Amorphae (2015, modern jazz): Bij het benoemen van deze muziek had ik zelf nog niet aan jazz gedacht, wat dat betreft laat ik me leiden door de kenners. Het interessante van deze muziek is het veelal ontbreken van een duidelijk ritme en de sferische gitaar klanken. De titel van het album is niet voor niets "Amorphae". Het ontbreken van vorm maakt het juist interessant om naar te luisteren. Daarin zitten het genot en de pareltjes verborgen.
Craig Padilla & Sendelica - Strange Fish One (2013, Electronic):
Een LP, 2 nummers op kant 1, en nog 1 op de andere kant. Het beeld past heel goed bij de muziek. Het zou zo eind jaren 70 gemaakt kunnen zijn. Het is dus in de traditie van met name Tangerine Dream en Klaus Schulze gemaakt. Maar, daarmee wil ik de muziek niet tekort doen. Er zit b.v. ook een heel mooi deel in wat op elektrische gitaar en "natuur" geluiden gebaseerd is. Samen een hele mooie en interessante mix.
Handwrist - Sullen Days (2016, alternative rock):
Muziek die meteen opvalt door de aparte benadering. En niet voor niets, dit komt uit Portugal! Niks fado, maar super interessante (prog) rock muziek. Het derde album van de band. Alles straalt kwaliteit en originaliteit uit. Ik verwacht aan deze wat vloeiende en onderhuidse muziek nog heel luister plezier aan te gaan beleven. Beetje jazzy toch ook wel, een heel mooie blend van stijlen.
Phoebe Killdeer and the Short Straws - Innerquake (2011, Alternative Rock):
De eerste reactie is de verbazing. Hoe kan deze muziek nu al weer 5 jaar oud zijn en nooit groot geworden zijn. Op haar site lezende wordt dat snel duidelijk. Phoebe zit niet in een band à la de Rolling Stones, maar doet aan projecten. Een vrije geest dus, waardoor het voor oude wereld denkers niet zo herkenbaar meer is. Ook de muziek straalt die onafhankelijkheid uit. Het resultaat is heerlijke eigenzinnige rock muziek.
Sivert Hoyem - Lioness (2016, Alternative Rock):
Sinds het album "Endless Love" in 2014 is Sivert Hoyem voor mij een artiest om goed te volgen geworden. De stem van Sivert Hoyem is een genot om naar te luisteren. En dat heb ik niet snel bij mannen stemmen. Daarbij is zijn muziek ook een heel mooi platform voor z'n stem. Een zeer goede combinatie. De muziek is ligt lekker in het gehoor zonder plat te zijn of hoorbaar te veel te streven naar radio adoptie. Daarbij heeft het wel heeft het evergreen kwaliteiten. Muziek om lekker van de genieten.
Weergaven: 16